04 Φεβ Ιστορίες τοκετού: Στέλλα – Πάυλος – Σεπτέμβριος 2018
Η γέννα στο σπίτι φάνταζε πολύ ακραία επιλογή για τα δικά μου δεδομένα, η οποία δεν μου περνούσε καν από το μυαλό όταν έμεινα έγκυος. Όταν ήμουν περίπου 6 μηνών άρχισα να αγχώνομαι σε σχέση με πράγματα που δεν είχα ξεκαθαρίσει και που αφορούσαν τον τοκετό μου. Τότε γνωρίσαμε με τον σύντροφό μου την Ειρήνη και την Λίνα και όλα έγιναν ξεκάθαρα, κυρίως ο τρόπος που θέλαμε να γίνει ο τοκετός και οι χειρισμοί σε σχέση με το μωρό μας. Ο Π. μου είπε από την πρώτη στιγμή να σκεφτώ την εναλλακτική του σπιτιού, γιατί την θεώρησε την μόνη που θα ικανοποιούσε απόλυτα τις προσδοκίες μας. Εγώ ήμουν πολύ διστακτική και δεν υπήρχε περίπτωση να το είχα πάρει τελικά απόφαση αν δεν είχα γνωρίσει την Ειρήνη και τη Λίνα. Ήταν αυτό το αίσθημα απόλυτης εμπιστοσύνης, κατανόησης και υποστηρικτικότητας που ενέπνεαν και οι δυο τους, με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία, που με έκανε να θέλω να τις έχω δίπλα μου όταν θα γεννούσα.
Από τα πρώτα σημάδια ότι η ώρα του τοκετού πλησίαζε ήμασταν σε διαρκή επικοινωνία. Είχαν ξεκινήσει κάποιες συσπάσεις αργά το βράδυ της Τετάρτης και θυμάμαι να είμαι πάνω από το τηλέφωνο για ώρα, διστάζοντας να τις ενοχλήσω γιατί είχε πάει 4 τα ξημερώματα. Φυσικά ακολούθησαν άπειρες κλήσεις και μηνύματα και πάντα έπαιρνα την πιο καθησυχιστική απάντηση. Το πρωί ήρθε η Ειρήνη να με εξετάσει και είδε ότι είχα λίγη διαστολή. Οι συσπάσεις άρχισαν να δυναμώνουν μέσα στην ημέρα κι έτσι το βράδυ ήρθε πρώτα η Λίνα κι έπειτα κι η Ειρήνη από το σπίτι. Ένιωσα ανακούφιση! Πονούσα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αλλά τα κορίτσια μου έδιναν κουράγιο και με καθησύχαζαν. Το πρωί ήρθε επιτέλους η ώρα να μπω στην πισίνα. Το πιο ωραίο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί όταν είσαι σε αυτήν την κατάσταση είναι το ζεστό νερό. Χαμηλός φωτισμός, ζεστασιά, και οι τρεις τους να τριγυρνάνε γύρω μου χωρίς να κάνουν φασαρία, γεμίζοντας κάθε τόσο την πισίνα με νερό. Όποτε άνοιγα τα μάτια μου και κοιτούσα τη Λίνα ή την Ειρήνη μου έλεγαν ότι τα πάω πολύ καλά. Επιτέλους αργά το μεσημέρι άρχισε η φάση της εξώθησης. Όταν είδαμε τα μαλλάκια της μικρής μας ξέραμε ότι κοντεύαμε. Στην τελευταία εξώθηση τα κορίτσια με άφησαν να χαλαρώσω, έσπρώξα ξανά και ξανά και…να τη! Την ακούμπησαν κατευθείαν στην αγκαλιά μου. Δεν υπάρχουν λόγια…
Ευχαριστούμε την Ειρήνη και την Λίνα που ήταν δίπλα μας σε όλο αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και κυρίως για την τεράστια βοήθειά τους μετά τον τοκετό, ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες με το θηλασμό τις πρώτες μέρες ζωής της μικρούλας μας!