29 Σεπ Ιστορίες τοκετού: Μαργαρίτα – Χρήστος – Σεπτέμβριος 2018
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018
40 εβδομάδων και 3 ημερών
Η ιδέα για τον τοκετό στο σπίτι γεννήθηκε πολύ πριν μείνω έγκυος..Πριν από 8 χρόνια η αδερφή μου έφερε στον κόσμο τον πρώτο μου ανιψιό Χρήστο και είχε μια υπέροχή γέννα στο σπίτι, στην οποία είχα την τύχη να παρευρίσκομαι. Αποτέλεσαν έμπνευση για εμένα και έχοντας βιώσει τη γέννα σαν κάτι τόσο όμορφο και φυσικό, ήμουν σίγουρη πως όταν θα ερχόταν η ώρα κάπως έτσι θα ήθελα κι εγώ να γεννήσω..έτσι και έγινε!
Παρασκευή βράδυ βγήκα χαλαρή για βόλτα στην παραλία με δύο φίλες μου. Επέστρεψα σπίτι γύρω στις 00.30. Ο Χρήστος πήγε για ύπνο γιατί θα δούλευε το πρωί. Ξάπλωσα κι εγώ να κοιμηθώ αλλά 2.15 ένιωσα την πρώτη σύσπαση.. Σηκώθηκα να πάω τουαλέτα οπότε γρήγορα κατάλαβα ότι είχε έρθει η στιγμή που περίμενα! Με κατέκλισαν συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού. Ήθελα να ξυπνήσω τον Χρήστο αλλά αποφάσισα να τον αφήσω λίγο ακόμη να κοιμηθεί. Μετά από 15 λεπτά μου ήρθε η επόμενη και κάπως έτσι και οι δύο επόμενες. Γύρω στις 3.00 είπα στον Χρήστο «Σήκω..Δεν θα πας για δουλειά το πρωί..». Ο Χρήστος σηκώθηκε και έβαλε καφέ στην καφετιέρα και αρχίσαμε μαζί πλέον να χρονομετρούμε τις συσπάσεις οι οποίες είχαν πάρει απρόβλεπτα γοργό ρυθμό. Γύρω στις 4.00 αποφασίσαμε να ειδοποιήσουμε την Ειρήνη και την Λίνα καθώς οι συσπάσεις είχαν αρχίσει να έρχονται κάθε 5 λεπτά. Μπήκα δύο ή τρεις φορές στο μπάνιο..το νερό με χαλάρωνε. Έφτασε στο σπίτι πρώτα η Λίνα. Ένιωσα μια ανακούφιση και ένα αίσθημα ασφάλειας. Μέτρησε τη διαστολή μου και είδα την έκπληξη στα μάτια της καθώς μου έλεγε πως τα πηγαίνω τέλεια και προχωράει πολύ γρήγορα ο τοκετός μου. Είχα ήδη φτάσει 10 διαστολή! Το μόνο που με άγχωσε ήταν ότι κατάλαβα ότι μπορεί να μην προλάβω να μπω στην πισίνα με το νερό που τόσο πολύ το ήθελα. Λίγο αργότερα έφτασε και η Ειρήνη με την πισίνα..πρόλαβα τελικά! Μου ετοίμασαν το ζεστό νερό της πισίνας και μπήκα αμέσως μέσα! Κόντεψα να βουτήξω και το κεφάλι μου μέσα..τόσο πολύ ένιωθα ότι το ήθελα εκείνη την ώρα το νερό. Γύρω στις 10.30 έφτασε και η αδερφή μου αλαφιασμένη, φρεσκολουσμένη και αγχωμένη. Είχα αρχίσει ήδη τις εξωθήσεις. Καταλάβαινα ότι είναι η τελική ευθεία. Η Ειρήνη και η Λίνα είχαν έναν σχεδόν μαγικό τρόπο να με ηρεμούν.. πότε με ένα άγγιγμα χαμηλά στη μέση, πότε με μια μακρόσυρτη αναπνοή που ερχόταν να συναντήσει και να παρασύρει την δική μου και πότε με λόγια δύναμης και ενθάρρυνσης θυμίζοντας μου πόσο κοντά είμαι στο να αντικρύσω το μωράκι μου. Η ώρα 10.50 το πρωί..η πιο γλυκιά εξώθηση! Θυμάμαι να σκέφτομαι «Λίγο ακόμη και τα καταφέραμε μικρούλα μου». Την κράτησα αγκαλιά και ο Χρήστος ήρθε και μας αγκάλιασε και τις δύο..
Μαργαρίτα, Χρήστος και Κωνσταντία!