16 Νοέ Ιστορίες τοκετού: Λίζα – Γιάννης – Ιούλιος 2019
Η ιδέα να γεννήσω σπίτι τριγυρνούσε έντονα στο μυαλό μου ήδη από την πρώτη μου εγκυμοσύνη. Το θεωρούσα τόσο φυσιολογικό και τόσο σωστό. Έτσι, από ένστικτο! Κατέληξα τελικά να γεννήσω με επισκληρίδιο… Αλλά μόλις έμεινα έγκυος δεύτερη φορά ήμουν αποφασισμένη από την αρχή. Κατέληξα σε μια υπέροχη γυναικολόγο που με υποστήριξε από την αρχή σε όλα και παράλληλα άρχισα να βλέπω τα κορίτσια μου…η Λίνα μου και η Ειρήνη μου. Έτσι τις ένιωθα! Σχεδόν σε όλη την εγκυμοσύνη με παρακολουθουσαν και μου ελυναν την οποιαδήποτε απορία. Μαθήματα hypnobirthing δεν παρακολούθησα, γιατί ήθελα να ασχοληθώ ενεργειακά μόνη μου με τον δημιουργικό οραματισμο ώστε να καταφέρω να αποβάλλω την οποιαδήποτε ανησυχία και φόβο, και με όλη την υποστήριξη και την αγάπη από τον άντρα μου,που ήταν δίπλα μου σε ολα. Και με καλή (και πολύ ??) οργάνωσή έγιναν όλα πραγματικότητα όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Οπότε φτάνει λοιπόν το πρωινό της Δευτέρας 15 Ιουλίου όπου έχω αντιληφθεί ότι σήμερα είναι η μέρα. Έφτασε! Από την στιγμή που είχα λίγο αιματακι επικοινώνησα με την Λίνα και την Ειρήνη, και την γιατρό μου.
Πήγαμε τον Δημήτρη, τον πρώτο μας γιο, στην μητέρα μου.
Μέχρι λοιπόν να γίνει απόγευμα, είχα βυθιστεί στην μπανιέρα χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, αλλάζοντας το νερό τακτικά να είναι χλιαρό, και χρονομετρώντας τις συσπάσεις μου. Σε κάθε κύμα που ερχόταν προσπαθούσα να είμαι ήρεμη, και να διατηρώ χαλαρό το σώμα μου. Φτάνει λοιπόν το απόγευμα όπου με συσπάσεις ανά δέκα λεπτά ξεκινάω με τον άντρα μου για το ιατρείο της γυναικολόγου…όταν φτάσαμε, είχα συσπάσεις ανά τέσσερα λεπτά με διάρκεια ένα λεπτό περίπου. Με εξετάζει, διαστολή 2,μου δίνει όλες τις ευχές της και την πιο στοργική αγκαλιά που μου έχει κάνει ποτέ γιατρός, λέγοντας μου πως μέχρι τα μεσάνυχτα θα τον κρατάω αγκαλιά. Είναι όλα καλά. ? Επιστροφή στο σπίτι λοιπόν! Ξανά μέσα στην μπανιέρα και φτάνουν η Λίνα και η Ειρήνη μου, να με αγκαλιάσουν και να με χαϊδέψουν ήρεμα και ξεκινάνε να φουσκώνουν την πισίνα. Δεν χρειάστηκε να μου ελέγξουν την διαστολή. Δεν ήθελα και το σεβάστηκαν. Από την εμπειρία τους μου είπαν ότι είχα φτάσει 7 με 8 περίπου την ώρα που μπήκα στο νερό. Να κρατάω τον άντρα μου αγκαλιά συνέχεια, και στις τελευταίες μου συσπάσεις να σφίγγω το χέρι νομίζω της Λίνας. Το σώμα μου λειτουργούσε έτσι που ο μόνος τρόπος να εξηγήσω την αίσθησης, είναι σαν να είχα πιει πολύ κρασί! Και αυτομάτως αρχίζουν οι πόνοι της εξώθησης. Να μην πω ψέματα. Πόνεσα. Πόνεσα πολύ. Ο Γιάννης μου συνέχιζε να με κρατάει και τα κορίτσια μου να μου μιλάνε και νου λένε να αλλάξω θέση γιατί ο μπομπιράκος ερχόταν!!!! Και γρήγορα κιόλας!!!! Να τον βοηθήσουμε να βγει λίγο πιο εύκολα!! Και πράγματι (αν τα θυμάμαι πραγματικά σωστά…..λόγω ορμονών ) στο τέταρτο εικοσάλεπτο ξεγλίστρησε μετά από μερικές δυνατές σπρωξιές!!!! Και ήταν αγκαλιά μου στην κυριολεξία από την μία στιγμή στην άλλη!!!! Εξαντλημένη μεν, αλλά ήρεμη. Ευτυχισμένη και ευχαριστημενη. Και να θυμάμαι την Λίνα να μου λέει αυτός είναι μεγάλος! Έχει και μάγουλα!!!! Τέσσερα κιλά ο Σωκράτης μας!!!! Χωρίς σκισίματα, παρά μόνο μερικές εκδορές, χωρίς παρεμβάσεις, μόνο αφήνοντας την φύση να κάνει την δουλεία της. Ένιωσα και νιώθω περήφανη. Μην παρεξηγηθώ όμως.. Το ίδιο περήφανη και για τον πρώτο μου που γεννήθηκε με επισκληρίδιο στην κλινική. Και κατευθείαν ήρεμα ξαπλώσαμε στο κρεβάτι όλοι. Μέχρι και τα κορίτσια να μαζέψουν. Στο σπίτι μας. Χωρίς φόβο.
Με πολλή αγάπη ❤️