Ιστορίες τοκετού: Βασούλα – Χρυσάφης 2021

«Βασουλα επικοινώνησε με το μωράκι σου, χαλάρωσε όσο μπορείς και άφησε τη γέννα να ξεκινήσει. Όλα θα πάνε καλά, είμαστε αισιόδοξες.» Ειρήνη, 13 Φεβρουαρίου ώρα 21:10. Ποτέ στη ζωή μου δε θεώρησα τον εαυτό μου δυνατό, ακόμα και μετά την πρώτη γέννα που ήταν γεμάτη παρεμβάσεις. Όμως μετά από εκείνο το μήνυμα ανάσανα όσο ποτέ.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Έγκυος στο δεύτερο αγοράκι μου και συνειδητοποιημένη όσο ποτέ, αποφασίσαμε με το σύζυγό Χρυσάφη, να επιλέξουμε το δρόμο του τοκετού στο σπίτι, λίγο ο κορονοϊός, λίγο η τραυματική πρώτη εμπειρία στο νοσοκομείο, αυτά έφταναν για να γνωρίσω τα κορίτσια μου, τη Λινα και την Ειρήνη. Πάντα εκεί, πάντα να με ενημερώνουν και να νοιάζονται. Μια εγκυμοσύνη υπέροχη κι ας είχαμε καραντίνα, ας είχα κι άλλο παιδάκι να φροντίσω, ας είχαμε το φόβο του κορονοιου. Δεν είχα κανένα φόβο για τον τοκετό στο σπίτι κι αν κάτι με προβληματιζε τα κορίτσια μου πάντα εκεί, με τηλέφωνο, μήνυμα, συναντήσεις!

Φτάνουμε αισίως στις 40 εβδομάδες και λες και χτύπησε ένα καμπανάκι, «άντε ποτέ θα γεννήσω;» κι ας ήξερα ότι τα μωράκια θέλουν το χρόνο τους, το καθένα αποφασίζει μόνο του ποτέ θα βγει στον έξω κόσμο, είχαμε και τους δικούς μας να με μπλοκάρουν με ερωτήσεις κλπ. Το μωράκι μου δεν ήταν έτοιμο ακόμα, 41 εβδομάδες ακόμα τίποτα, το τραχηλικό πώμα είχε φύγει εδώ και μέρες αλλά ο μικρούλης ακόμα να φανεί. Καρδιοτοκογραφηματα, όλα τέλεια. Φτάνουμε στις 42 εβδομάδες παρα μια μέρα και συζητάμε με τα κορίτσια ότι αν δε ξεκινήσει ο τοκετός θα πρέπει να έχουμε εναλλακτικό πλάνο (ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα). Το μωράκι μου ένιωθε την αγωνία μου και πέρα από αυτό, αποδείχθηκε ότι αίτιο της καθυστέρησης ήταν και η θέση του.

Ας περάσουμε στην Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021, 3 τα ξημερώματα νιώθω πονακια περιόδου, ξυπνάω, πίνω νεράκι, περπατάω λίγο στο σπίτι, κάθομαι στην πολυθρόνα μου. Ανάσες Βασουλα μου, ανάσες, χμμμ δεν περνάει, ας ξαπλώσω πάλι. Κάτι διαφορετικό συμβαίνει, δεν είναι ακανόνιστες συσπάσεις! Ήρθε η ώρα, επιτέλους μωράκι μου, θα σε γνωρίσω! 5 το πρωί επικοινωνώ με τη Λινα μου, « Λινα μου τελικά Αγίου Βαλεντίνου θέλει να γεννηθεί!» διαρκής επικοινωνία με τα κορίτσια ώσπου οι συσπάσεις ήταν συχνές και με μικρότερη διάρκεια, αλλά έντονες! Πλησιάζουμε! 9 και κάτι έρχονται τα κορίτσια με όλον τον εξοπλισμό τους και ετοιμαζόμαστε! Ο μεγάλος αδελφός πλέον παίζει με το μπαμπά του και που και που ρίχνει μια ματιά σε μας, τι να συμβαίνει άραγε; Όλα γίνονται πιο έντονα όσο περνούν τα λεπτά, οι αισθήσεις μου αλλάζουν, νιώθω σαν αγρίμι, ανάσα, ανάσα, συσπαση. Ανάσα, ανάσα, σύσπαση. Αλλάζω στάσεις, στα τέσσερα, όρθια, ξαπλωμένη. «Βασουλα μου δοκίμασε να καθίσεις και να σπρώξεις στο σκαμνί.» Ναι, είναι διαφορετικά,  βοηθάει η βαρύτητα, δεν ανοίγω τα μάτια μου, συγκεντρώνομαι. Σπάνε τα νερά! Κοντεύουμε! Δε μπορώ πλέον να ελέγξω τον εαυτό μου, παραδίνομαι στη δίνη του τοκετού, φωνάζω, όχι τόσο από πόνο, αλλά από ένταση, έρχεται η ώρα! Ο μικρούλης κόλλησε λίγο, μα φυσικά, αφού ερχόταν με το προσωπάκι να κοιτάζει προς τα μπροστά (οπίσθια προβολή), βοηθούν τα κορίτσια με μια μικρή παρέμβαση που ούτε κατάλαβα να γίνεται! «Σπρώξε, μπράβο! Ακόμα μια φορά! Μπράβο κοριτσαρα! Γεννήθηκε, Γεννήθηκεεεε!» πρώτο κλάμα, βαθιά ανάσα, καλώς ήρθες αγάπη μου! Χρόνια πολλά!

Ποσά συναισθήματα! Πόσες όμορφες αναμνήσεις! Τι όμορφοι άνθρωποι! Γεννάς και γίνεσαι. Γίνεσαι μάνα, τροφός, προστάτης, στήριγμα και αποκούμπι. Δε θα άλλαζα τίποτα, καμία από τα κορίτσια. Δε θα άλλαζα αυτήν την εμπειρία με το σύντροφό μου! Με το γιο μου που γνώρισε το αδερφάκι του από το πρώτο λεπτό της ζωής του. Γεννήθηκε στο σπιτικό μας, με ησυχία, αγάπη και στοργή, θήλασε ήρεμα και όμορφα, πλέον τριών μηνών, χαμογελάει και είναι αυτά τα δυο ο κόσμος μου όλος.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ δε φτάνει, Ειρήνη, Λινα και τέλος τη φωτογράφο μας Μαρία Τσιλιου, που όχι μόνο αποτύπωσε όλες τις στιγμές μας, αλλά ήταν τόσο διακριτική, που την κατάλαβα μόνο όταν ηρέμησα από τη γέννα! Το μεγαλύτερο ευχαριστώ όμως το χρωστάω στο Χρυσαφη μου, εκεί,  στήριγμα της ζωής μου. Αγάπη αληθινή!