Ιστορίες τοκετού: Αθηνά – Στέλιος – Καλοκαίρι 2020

Ήταν γύρω στις 7 το πρωί όταν στο κρεβάτι μου ένιωσα ελαφριά κυματάκια. Πήρα το κινητό μου και άρχισα να χρονομετρώ. Ήταν άστατες συσπάσεις και δεν ήμουν σίγουρη, εκεί γύρω στις 8κ είχαν αρχίσει τα πράγματα να γίνονται πιο ξεκάθαρα, τα κύματα πιο έντονα με μεγαλύτερη διάρκεια και με μικρή απόσταση το ένα από το άλλο. Ξάπλωσα ξανά, έκλεισα τα μάτια μου όταν μετά από λίγο αισθάνθηκα αυτή τη γλυκιά ροή ανάμεσα στο πόδια μου. Σηκώθηκα, πήγα στη μπανιέρα και εκεί απέναντι μου, στο Στέλιο μου και στα δύο μου κορίτσια, τους ανακοίνωσα ότι ναι, το μωράκι μας θα έρθει σήμερα. Είχα φόβο μαζί και ενθουσιασμό καθώς τα κύματα με ζόριζαν παραπάνω. Τα κορίτσια μου πήγαν στη γιαγιά, μίλησα με την Ειρηνούλα και τη Λίνα και γύρισα στο κρεβάτι μου, στο σπιτάκι μου, με ανακούφιση που δεν έπρεπε να ντυθώ, να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω στην κλινική.

Στο κρεβάτι μου λοιπόν, μαζεμένη σε εμβρυική στάση, κρατώντας σφιχτά τους αντίχειρες του Στέλιου μου, διαχειριζόμουν τα κύματα. Συγκεντρωνόμουν σε αυτά, βοηθούσα το μωρό μου, έβγαζα φωνές άλλοτε απαλές άλλοτε δυνατές, φώναζα «Στέλιο μου», το στήριγμα μου και προχωρούσα γρήγορα, το ένιωθα, το καταλάβαινα. Μέχρι που, όντας βυθισμένη στον κόσμο μου, άκουσα τις γλυκιές τους φωνές, η Λίνα, η Ειρήνη ήταν εκεί δίπλα μου. Αυτές οι ήρεμες δυνάμεις δίπλα μου να με υποστηρίξουν. Αργότερα και μια ακόμη φωνή, της γλυκιάς Δήμητρας, όλες μαζί εκεί για να μου επιβεβαιώνουν κι αυτές τη δύναμη και τη σοφία του σώματος μου.

Στις 10:45 βιώνω αυτή την μαγική στιγμή που το μωρό μου ξεγλιστράει από τον κόλπο μου. Ακούω όλες αυτές τις χαρούμενες φωνές γύρω μου να υποδέχονται τον νέο άνθρωπο και παράλληλα να φροντίζουν εμένα, την ακόμη μία φορά μαμά. Το μωράκι μου ήταν τώρα ακουμπισμένο χαμηλά στην κοιλιά μου, συνδεδεμένο με τον ομφάλιο λώρο, γαλήνιο πάνω στο σώμα που τόσο καιρό το έτρεφε. Το θαύμα ολοκληρώθηκε και η νέα του εξωμήτρια ζωή ξεκινάει. Δεν άργησε η δεύτερη γέννα, ο πλακούντας βγήκε ενώ καθόμουν στο birth stool. Το μωράκι μου τώρα βρίσκεται στη γυμνή αγκαλιά του μπαμπά του κι εγώ λαμβάνω την φροντίδα των κοριτσιών, την αγάπη τους ενώ το χαμόγελο δεν φεύγει από το πρόσωπό τους. Βίωναν τη χαρά μου σαν δική τους, κάτι που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Ειρήνη, Λίνα, Δήμητρα θα σας ευγνωμονώ για πάντα.

Ξάπλωσα  και πάλι στο κρεβάτι μου, στο σπίτι μου, στη φωλιά μου, και ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι του θηλασμού. Και τότε, να και τα κορίτσια μου τα μεγάλα δίπλα μου να χαμογελούν εκστασιασμένες, σαστισμένες να κοιτάζουν το νέο μέλος της οικογένειας μας μόλις μισή ώρα και κάτι μετά τη γέννησή της.

Οι πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε οδήγησαν εμένα και το Στέλιο στην απόφαση να γεννήσουμε στο σπίτι. Αυτές οι πρωτόγνωρες συνθήκες μου χάρισαν ένα ανεκτίμητο δώρο, αυτό του να έρθει στον κόσμο η μικρή μου μέσα στο ίδιο της το σπίτι, να κάνει έτσι την μετάβαση στη νέα της ζωή, στη νέα μας ζωή, πιο φυσική, πιο ομαλή, με την οικογένειά της γύρω της από τις πρώτες στιγμές της γέννησης της.

Ειρηνούλα σε ευχαριστώ για την επιμονή σου. Μαίες μου, γλυκιές μου υπάρξεις, σας ευχαριστούμε από καρδιάς.