Ιστορίες τοκετού: Κατερίνα -Δημήτριος – Νοέμβριος 2020

Αποχαιρετούμε το 2020, μία δύσκολη χρονιά για πολλούς, με απέραντη ευγνωμοσύνη καθώς είχαμε την ευτυχία να καλωσορίσουμε ένα νέο μέλος στην οικογένεια μας. Και έτσι από τρείς (Μαμά- Μπαμπάς –Ίριδα) γίναμε τέσσερις.

Γνωρίσαμε την Ειρήνη και την Λίνα το 2018 , έγκυος εγώ τότε στο πρώτο μας παιδί. Θέλαμε να θωρακιστούμε με όσο τον δυνατόν περισσότερη γνώση  για όλα όσα αφορούν την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και την λοχεία.

Ο Δημήτριος  ήταν μεγάλος υποστηρικτής του φυσικού τοκετού στο σπίτι και είχε ήδη αρκετές γνώσεις για τα οφέλη της γέννας στο σπίτι αλλά ταυτόχρονα θα σεβόταν και θα ακολουθούσε οποιαδήποτε απόφασή μου. Εμένα μου πήρε χρόνο για να αποφασίσω αλλά με την βοήθεια των σεμιναρίων απέκτησα την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν και τελικά γέννησα στο σπίτι την πρώτη μας κόρη και τελικά και την δεύτερη.

Και κάπου ενάμιση χρόνο μετά την έλευση της κόρης μας διαπιστώσαμε προς μεγάλη μας έκπληξη αλλά και χαρά πως περιμένουμε το δεύτερο παιδάκι μας! Σίγουροι για το πως θέλαμε να εξελιχθεί η εγκυμοσύνη και ο τοκετός είχαμε συνεχή καθοδήγηση από τις μαίες και άριστη συνεργασία με επαγγελματίας υγείας που μου πρότειναν όταν αυτό χρειαζόταν.

Πλησιάζοντας στην πιθανή ημερομηνία τοκετού εγώ , ο Δημήτριος και η  Ίριδα ταξιδέψαμε στην Θεσσαλονίκη (μένουμε στην Καλαμπάκα) στην διάρκεια της  38^ης εβδομάδας  για να γεννήσουμε εκεί.  Και λέω «γεννήσουμε» γιατί πραγματικά νιώθω ότι το κάναμε όλοι μαζί.

Από την 26^η Νοεμβρίου , ημέρα Πέμπτη είχε αρχίσει το σώμα μου να μου δείχνει σημάδια ότι πλησιάζει η ώρα.  Περίμενα την γέννα ή εκείνο το βράδυ ή το επόμενο. Θα ήταν σίγουρα βράδυ, η « ντροπαλή» ωκυτοκίνη θα έκανε την δουλειά  της στο σκοτάδι.

Ξύπνησα το πρωί της 27^ης με περιοδικούς πόνους στην μέση. Μια χαρακτηριστική πίεση που νιώθεις πριν την γέννα. Ο Δημήτριος ανέλαβε την Ίριδα για μου δώσει τον χρόνο και χώρο που χρειαζόμουν. Μίλησα με την Ειρήνη καθώς οι πόνοι πύκνωναν και ακολούθησα  τις οδηγίες της μέχρι να φτάσουν οι πόνοι κάθε 10 λεπτά και να διαρκούν λιγότερο από ένα λεπτό.  Μετά από αυτό θα μπαίναμε στην τελική ευθεία. Μπήκα στο ντουζ και  έριξα άφθονο χλιαρό νερό στην κοιλιά για ανακούφιση.  Μετά από μισή ώρα η Λίνα και η Ειρήνη είχαν φτάσει στο σπίτι. Ήταν 2 το μεσημέρι.  Όμως το χλιαρό νεράκι είχε κάνει την δουλειά του και τα κύματα είχαν μειωθεί. Η Λίνα μου πρότεινε να περπατήσω και έτσι βγήκαμε για μια βόλτα στο τετράγωνο. Πράγματι το περπάτημα επανέφερε την συχνότητα των κυμάτων. Γυρίσαμε στο σπίτι και ξεκίνησαν μαζί με τον Δημήτρη να προετοιμάζουν τον χώρο για να υποδεχτούμε το μωράκι μας.

Ενώ τα κύματα διαδεχόταν το ένα το άλλο και η πίεση που ένοιωθα ήταν ακόμη διαχειρίσιμη  , οι μαίες φούσκωσαν και γέμισαν με νερό την πισίνα , ο Δημήτριος έβαλε την Ίριδα για τον μεσημεριανό της ύπνο και εγώ κινούμουν ελεύθερα στο χώρο παίρνοντας τις στάσεις που με ανακούφιζαν περισσότερο.

Γύρω στις 5 το απόγευμα και  ένιωσα την ανάγκη να μπω στην πισίνα. Πίστευα πως επειδή γέννησα την πρώτη μου κόρη γρήγορα το ίδιο θα συνέβαινε και τώρα. Όμως οι ώρες περνούσαν και η μικρή μας μέσα στο σάκο της δεν φαινόταν να μετακινείται και πολύ προς την έξοδο.

Με την Λίνα και την Ειρήνη να παρακολουθούν την διαδικασία και να με συμβουλεύουν διακριτικά και τον Δημήτριο να μου κρατά τα χέρια σε κάθε κύμα φτάσαμε στις 7 το απόγευμα σε πλήρη διαστολή. Τώρα δεν ήταν ο τράχηλος που καθυστερούσε την γέννα αλλά ο σάκος που δεν έσπαγε. Από εκείνο το σημείο και μετά κατάλαβα ότι θα μας έπαιρνε λίγο παραπάνω απ ότι φανταζόμουν. Παρόλο που είχα αρχίσει τις εξωθήσεις ένιωθα τον σάκο με το μωρό να μην κατεβαίνει.  Δεν τρόμαξα, δεν αμφέβαλα και δεν πανικοβλήθηκα ποτέ παρότι είχα αρχίσει να εξαντλούμε. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στις μαίες μου και στο σώμα μου. Παρόλα αυτά αυτές τις στιγμές ένοιωθα πολύ ευάλωτη, σε κάθε κύμα έσφιγγα τα χέρια του Δημήτριου που με κρατούσε και μου έδινε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω.

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τις 10 το βράδυ που γεννήθηκε η μικρή μας Μάγια , οι μαίες δεν έλειψαν στιγμή από δίπλα μου.  Έπρεπε να ανοίξω όσο το δυνατόν περισσότερο για να διευκολύνω την έξοδο. Να αλλάζω συνεχώς στάσεις , να ξεκουράζομαι όσο μπορώ στα κενά.

Γύρω στις 9μιση το βράδυ, η εξάντληση μου  ήταν μεγάλη. Ταυτόχρονα όμως η μικρή μας είχε φτάσει πριν την μεγάλη της έξοδο.  Είχα αφεθεί στην αγκαλιά του Δημήτριου που με κρατούσε τώρα από πίσω ενώ ήταν έτοιμος να πιάσει στα χέρια του και το κεφαλάκι του μωρού καθώς αυτό ξεπρόβαλε.  Μια τελευταία εξώθηση με όση δύναμη μου είχε απομείνει και το κοριτσάκι μας ήταν στην αγκαλιά μου.  Ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3355γρ και 51εκ. Ήμουν χαρούμενη που επιτέλους τελείωσε και αυτή η περιπέτεια. Ήμασταν ανακουφισμένοι και ευτυχισμένοι που το περάσαμε και αυτό για μία ακόμη φορά.

Βγήκαμε από την πισίνα και ξαπλώσαμε αγκαλιά με το μωρό στο στήθος περιμένοντας να σταματήσει να πάλλεται ο λώρος και να βγει και ο πλακούντας. Εν τω μεταξύ ο Δημήτριος θα πήγαινε να φέρει την Ίριδα από τους θείους της που την είχε αφήσει νωρίτερα το απόγευμα. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη της  όταν μπήκε μέσα και με είδε με ένα αληθινό μωρό αγκαλιά!  Υπήρξε πολύ διακριτική μαζί μου εκείνη την ημέρα, κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε και παρότι είναι πολύ δεμένη μαζί μου δεν με ζήτησε ούτε μία φορά.

Νοιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη και ευλογία  που συναντήσαμε τις γυναίκες αυτές. Με βοήθησαν και με ενέπνευσαν μέσα από τα σεμινάρια του Γεννώ με εμπιστοσύνη και του Hypnobirthing  να εμπιστευτώ το σώμα μου και το ένστικτο μου.

Ευχαριστώ Midwives για την υποστήριξη, την συμβουλευτική, την φροντίδα πριν και μετά την γέννα , για το γεγονός ότι  δημιουργήσατε ένα φιλικό και ασφαλές περιβάλλον εμένα και την οικογένεια μου και για το ότι ήσασταν και είστε παρών όποτε σας χρειαστώ.