08 Ιαν Ιστορίες τοκετού: Ζαφειρώ – Mάνος – Ιούλιος 2017
Πέμπτη, 13 Ιουλίου 2017
Βράδιασε και εγώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κλινικής, δωμάτιο 452. Κοιτάω το μωρό μου που κοιμάται δίπλα μου. Δε νυστάζω. Νιώθω τόση ενέργεια που μου είναι αδύνατο να κλείσω μάτι. Στο μυαλό μου περνάει σαν ταινία η γέννα του μωρού μου και γελάω. Φοβάμαι μην τον ξυπνήσω, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου. Τι ήταν αυτό που έζησα; Τι έγινε; Ήρθε στ’ αυτιά μου η φωνή της Πασχαλίνας, της μαίας μου, να μου λέει “Ζαφειρώ αυτό που έκανες δεν έχει ξαναγίνει”. Και η ταινία παίζει στο μυαλό μου ξανά και ξανά..
Πέμπτη, δύο μέρες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Με ξύπνησε το πρωί ο Μάνος λέγοντάς μου ότι του έστειλε μήνυμα η Ελένη, η γιατρός μας. Έγραφε αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε το απογευματινό ραντεβού και να πάμε το πρωί επειδή είχε μια δουλειά. Φτάσαμε στο ιατρείο της κατά της 11:30. Καθώς συζητάμε και γελάμε, βλέπει η Ελένη πρώτα τον καρδιοτοκογράφο και μετά εμένα “Καλά εσύ γεννάς τώρα;” μου λέει. Εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Με εξετάζει “ Έχεις 3 διαστολή”. Παίρνει τηλέφωνο την Πασχαλίνα να την ενημερώσει ότι γεννάμε σήμερα. “Εδώ έχουμε πολύ ζεν κατάσταση, δεν νιώθει τίποτα”. Μας είπε να πάμε σπίτι, να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και θα είμαστε σε επικοινωνία. Η Πασχαλίνα θα ερχόταν κατά της 14:00 στο σπίτι μας. Φεύγοντας από το ιατρείο σκέφτηκα πως είναι μια καλή μέρα η Πέμπτη για να γεννηθεί ο μικρούλης. Είναι ημέρα του Δία.
Περίπου στις 12:30 φθάνουμε στο σπίτι μας. Κάνουμε καφέ και καθόμαστε στο μπαλκόνι. Συζητάμε διάφορα, γελάμε και είμαστε χαλαροί. Για τον τοκετό ούτε κουβέντα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Γύρω στις 13:30, σκέφτομαι ότι ήρθε η ώρα να κάνω ένα μπάνιο, γιατί θα έρθει και η Πασχαλίνα οπότε να είμαι έτοιμη. Τελειώνω το μπάνιο και μόλις βγαίνω από την μπανιέρα νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό. Μόλις κάνω εμετό νιώθω πόνους. Φωνάζω τον Μάνο. Παίρνει το ρολόι και αρχίζει να μετράει. Οι πόνοι, τα κύματα όπως μάθαμε στο Hypnobirthing, έρχονται ανά 2 λεπτά. Η ώρα ήταν περίπου 14:00. Φοράω μια νυχτικιά και πάω στην κρεβατοκάμαρα να στεγνώσω τα μαλλιά μου.
Ο Μάνος παίρνει τηλέφωνο την γιατρό να την ενημερώσει. Θα μας περιμένει στην κλινική.
Τα κύματα έρχονται ανά 1 λεπτό και 40 δευτερόλεπτα. Σε κάθε κύμα αφήνω το πιστολάκι για τα μαλλιά και βγάζω μία αναπνοή με ήχο. Νιώθω το σώμα μου να θέλει να σπρώξει. Το ακολουθώ. Ο Μάνος δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι. Κάθε φορά που τελειώνει το κύμα ακούγεται ο ήχος από το πιστολάκι.
Είμαστε στο 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα. Ο Μάνος παίρνει τηλέφωνο την Πασχαλίνα. Είναι στο δρόμο, έρχεται. Την ενημερώνει για το χρόνο των κυμάτων. Δεν τον πιστεύει. Του λέει να γεμίσει την μπανιέρα με χλιαρό νερό και να μπω μέσα. Φτάσαμε στο 1 λεπτό. Η ώρα ήταν 2 και κάτι. Το διάστημα μεταξύ των κυμάτων στένευε όλο και περισσότερο.
“Άσε το πιστολάκι κάτω βρε μωρό μου. Γεννάς!!” Αφήνω το πιστολάκι και συγκεντρώνομαι πλέον στο κάθε κύμα. Ο Μάνος ήταν σε συνεχή επικοινωνία με την Ελένη και την Πασχαλίνα. Όταν δεν μιλούσε στο τηλέφωνο ήταν δίπλα μου να με κρατάει. Τώρα τα κύματα έρχονται ανά 40 δευτερόλεπτα. Νιώθω να με παρασέρνουν. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Σαν να βρίσκομαι σε άλλη διάσταση. Δεν βλέπω τον Μάνο, αλλά τον νιώθω δίπλα μου. Σταμάτησε πλέον να μετράει το χρόνο.
Μπαίνω στην μπανιέρα. Συνεχίζω να σπρώχνω σε κάθε κύμα. Κάποια στιγμή βλέπω την Πασχαλίνα δίπλα μου. Με βοηθάει να βγω από την μπανιέρα και ξαπλώνω στο κρεβάτι για να με εξετάσει. Την ρωτάω πόσο διαστολή έχω. Δεν παίρνω απάντηση. Παίρνει τηλέφωνο την Ελένη για να την ενημερώσει. Το μόνο που ακούω είναι ότι το μωρό το κρατάει μόνο ο αμνιακός σάκος. Ένιωθε το κεφάλι του. Είχα 10 διαστολή!! Ξαναέρχεται στο δωμάτιο και μας λέει ψύχραιμα ότι πρέπει να πάμε στην κλινική. Μόλις σηκώνομαι από το κρεβάτι σπάνε τα νερά. Κεχρωσμένα. Λέω με παράπονο ” το μωρό μου έκανε κακά “.
Η Πασχαλίνα είπε καλύτερα να πάμε με ένα αυτοκίνητο στην κλινική, γιατί μπορεί να γεννήσω στο αυτοκίνητο. Ο Μάνος την ρωτάει αν μπορούμε να γεννήσουμε εδώ, αλλά δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για τοκετό στο σπίτι. Ντύθηκα. Περπατούσα με δυσκολία. Καθώς φεύγαμε ψέλλισα “ Αφήστε με να γεννήσω στην μπανιέρα. Πού με τραβολογάτε τώρα;”
Ήταν περίπου 15:00. Σ’ όλη τη διαδρομή σπρώχνω σε κάθε κύμα κάνοντας τις αναπνοές. Μαζί μου στις αναπνοές και η Πασχαλίνα. Ακούει την καρδιά του μωρού. Μου λέει θετικές δηλώσεις από το Hypnobirthing. “ Είσαι δυνατή Ζαφειρούλα. Είσαι δυνατή”.
Φτάνουμε στην κλινική στις 15:20 περίπου. Η Ελένη μας περίμενε στην είσοδο με τον νοσοκόμο. Κάθομαι στο καροτσάκι και σχεδόν ο νοσοκόμος έτρεχε. Μπαίνουμε στην αίθουσα τοκετού. Δεν προλαβαίνουμε να γεμίσουμε την πισίνα (φυσικά) όπως ήταν προγραμματισμένο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Δεν βλέπω τον Μάνο. Ο νοσοκόμος πάει να φύγει. Τον πιάνω από το χέρι και τα μάτια μου γεμάτα αγωνία του λένε να μείνει δίπλα μου. Κατάλαβε. Έμεινε δίχως να πει τίποτα. Βλέπω τον Μάνο που έρχεται. Στέκεται δίπλα μου. Με το που ήρθε ο Μάνος με μία εκπνοή νιώθω το κεφάλι του μωρού να βγαίνει. Νιώθω την Ελένη να ξετυλίγει τον ομφάλιο λώρο από το λαιμό του. Μία ακόμη εκπνοή και βγήκε και το σωματάκι του.
Το ρολόι έδειχνε 15:35 ακριβώς. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά. Ένιωθα ότι ήθελα να κλάψω και να γελάσω μαζί δυνατά. Τον κοίταξα και είπα “ Tα καταφέραμε!! ” Μόλις ο ομφάλιος λώρος σταμάτησε να πάλλεται τον έκοψε ο Μάνος. Μείναμε στην αίθουσα τοκετού περίπου μία ώρα με τον μικρούλη στην αγκαλιά μου. Έπειτα μας πήγαν στο δωμάτιό μας. Κάναμε φυσικά rooming in. Μπορούσα να σηκωθώ, να περπατήσω και να φροντίσω το μωρό μου.
Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου. Αυτό που επιθυμούσα, να γεννήσω τελείως φυσικά, έγινε. Είχα πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και το μωρό μου ότι μαζί θα τα καταφέρουμε. Ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά!
Πασχαλίνα και Ελένη σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας κορίτσια.