25 Ιαν Ιστορίες τοκετού: Βιβή – Χρήστος – Δεκέμβριος 2017
Ήταν Σάββατο 9 Δεκεμβρίου είχαμε πάει μια εκδρομή, εδώ κοντά, είχα φτάσει 41+1 εβδομάδων. Ο άντρας μου το πρωί είχε πάει μια βόλτα και ήμουν μόνη μου. Γύρω στις 6 το πρωί αρχίζω και έχω πονάκια αλλά ήταν περιστασιακά! Ενημέρωσα την γιατρό μου, όπου είχαμε και ραντεβού στις 15:00 το μεσημέρι για καρδιοτοκογραφημα. Μιλάμε και με την μαία μου και μου προτείνει να βάλω μια θερμοφόρα να είμαι ζέστη να πιω το τσάι μου και να χαλαρώσω! Οι ώρες περνούσαν, οι πόνοι έρχονταν και έφευγαν σταδιακά πάντα! Αποφασίζω να κάνω ένα μπανάκι και εκεί ήταν που είδα την βλέννη! Δεν ήμουν σίγουρη. Έστειλα αμέσως μήνυμα την μαία μου και μου επιβεβαίωσε ότι όντως ήταν! Εγώ πανηγύριζα μόνη μου! Στον άντρα μου δεν ανέφερα τίποτα και τον περίμενα για να φύγουμε… Μόλις φτάσαμε του είπα για τους πόνους και την βλέννη, δεν ήθελα να του το πω νωρίτερα για να μην τον αγχώσω παραπάνω επειδή ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρια και για τους δυο μας! Κάνω το καρδιοτοκογράφημα δεν είχα καμία σύσπαση εκείνη την στιγμή αλλά ειχα διαστολή 2 και ο τράχηλος ήταν μαλακός! Η γιατρός, μας λέει «σήμερα θα γεννήσουμε! Πηγαίνετε να περπάτησετε να φάτε κάτι και θα τα πούμε σύντομα!» Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου και χαμογελάμε! Ταυτόχρονα η γιατρος μας ενημερώνει και την μαία μας!
Φύγαμε από το ιατρείο και πηγαίνουμε για περπάτημα, καθίσαμε να φάμε. Στις 17:00 ακριβώς εκει που τρώμε ξεκινάω να πονάω έντονα, κοιτάω την ώρα και αρχίζω να μετράω, είχα συσπάσεις κάθε 3-4 λεπτά. Ναι αλλά δεν είχα φάει το γλυκάκι μου και δεν γινόταν να φύγω! Μόλις ολοκληρώνουμε και με το γλυκό λεω στον άντρα μου να πληρώσει γρήγορα, παίρνω τα κλειδιά και καθώς πάω προς το αυτοκίνητο σπάνε τα νερά μου! Παίρνω αμέσως την μαία μου, μου λέει «σε περιμένω, να είσαι ήρεμη» μιλάμε και με την γιατρό μου και είμαστε συνεχώς σε επικοινωνία! Οι πόνοι δυνάμωσαν μέχρι να φτάσουμε αλλά τους άντεχα! Η ώρα ήταν 18:00! Μόλις φτάσαμε στην μαία μου, εκανα ένα ντουζάκι, μου είχε ετοιμάσει ζεστό τσάι και μια γλυκιά και ταυτόχρονα ήρεμη ατμόσφαιρα! Με κοίταξε και η διαστολή μου ήταν αρκετά καλή! Ήταν τόσο όμορφα που με καθοδηγούσε για να ανακουφιζομαι με τις αναπνοές και τις στάσεις! Ο άντρας μου έστεκε πάντα δίπλα μου. Η μαία μας σήκωσε και μας έβαλε να αγκαλιαστούμε. Εκείνη την ώρα τον κρατούσα σφιχτά και εκεινος μου ψιθύριζε ποσό με αγαπάει και πως επιτέλους πλησιαζει η ώρα που θα γνωρίσουμε απο κοντά αυτό το πλασματάκι που με είχε ταράξει στις κλωτσιες! Λεω στην μαία μου ότι δεν μπορώ πονάω πολύ, με ξάπλωσε και είδε πάλι την διαστολη μου είχε φτάσει 5 και πήγαινε προς 6 την άκουσα που μιλούσε με την γιατρό στο τηλέφωνο για να ενημερώσουν την κλινική! Μου λέει «Ζουζούνα μου έλα να ντυθούμε φεύγουμε!»
Ξεκινάμε εγώ με τον αντρα μου και η μαία μου από πίσω με το δικό της αυτοκίνητο! Σε κάθε φανάρι που μας έπιανε κατεβάζαμε το παράθυρο και με ένα της χαμόγελο περνάμε δύναμη! Μόλις φτάνουμε στην κλινική μας περίμενε η γιατρός στην πόρτα! Η ώρα ήταν 20:05 το θυμάμαι σαν τώρα που κοιτούσα συνεχως το ρολόι! Παρά τους πόνους που είχα! Ανεβήκαμε στην αίθουσα τοκετού δεν άφηνα κανέναν να με ακουμπήσει εκτός από την μαία μου και την γιατρό μου, δεν έφυγαν λεπτό από δίπλα μου με εξέτασαν και η διαστολή μου είχε φτάσει 7 μέσα σε 10 λεπτά μέχρι να με ετοιμάσουν χρειάστηκε μόλις 3 λεπτά και εγώ είχα την επιθυμια να σπρώξω! Λεω από μέσα μου αποκλείεται τόσο γρήγορα! Μπαίνω γρήγορα στην πισίνα και αμέσως ένιωσα τεράστια ανακούφιση! Η διαστολή έγινε τελεία στα αμεσως επόμενα 5 λεπτά! Το ζεστό νερό ήταν ότι χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή! Ξαφνικά αρχίζω και φωνάζω θέλω να σπρώξω « πάρε ανασούλες, συγκεντρώσου στον στόχο σου και σπρώξε», «ηρέμησε καρδούλα μου έρχεται το μωράκι σου» ήταν μερικές από τις φράσεις στης μαία μου..! Ήταν στο πλάι μου συνεχώς, μου έδινε κουράγιο, μου έδινε νερό και μου έβρεχε το πρόσωπο! Ημουν εξαντλημένη και νόμιζα οτι δεν έχω άλλο κουράγιο να σπρώξω, αλλά κάθε φορά που εσπρωχνα την αισθανόμουν όλο και πιο κοντά μου, ένιωθα το κεφαλάκι της ότι ήθελε λιγάκι ακόμη….Τα κορίτσια μου, μου έλεγαν «σπρωξε λίγο ακόμη, συνέχισε βγαίνει το κεφαλάκι της» γύρισα είδα τον άντρα μου και έσπρωξα για τελευταία φορά! Γεννήθηκε η μπέμπας μας! Ο άντρας μου, η αγάπη μου, ήταν εκεί, μαζί μου δεν έφυγε λεπτό μου έδινε δύναμη και αγάπη! Ήταν 21:00 όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου!
Ήταν τόσο ήρεμη, είχε καρφώσει το βλέμμα της στο δικό μου, την χάζευα και έκλαιγα, από πάνω μου ο Χρηστος μου με φιλούσε και έκλαιγε και εκεινος.. Τα είχα καταφέρει, όλα είχαν πάει καλά! Γινόντουσαν όλα τόσο γρήγορα που δεν προλαβαινα να συνηδεινοποιησω τι γινόταν, σε κάποια στιγμή φώναζα να μου κάνουν καισαρική, έβρισα κιολας! Αυτά μου τα είπαν μετά βέβαια! Αλλά φυσικά και δεν μου έδωσαν καμία σημασία όσο αφορά την καισαρική γιατί ήδη βρισκόμουν στην τελευταία εξώθηση.Τα συναίσθημα απερίγραπτα δεν υπάρχουν λέξεις να το περιγράψεις αυτό το θαύμα! Μέσα σε 5 μολις λεπτά ένιωσα πάλι συσπάσεις, ήταν ο πλακούντας βγήκε και εκείνος! Ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί στην ζωή μου! Δεν θα άλλαζα τίποτα εκτός από μερικά «λογάκια» που ήταν περιττά! Μετά από λίγα λεπτά ανεβήκαμε στο δωμάτιο την είχα αγκαλιά μου και κάναμε τον πρώτο μας θηλασμος! Είχα δίπλα μου τους ανθρώπους που ήθελα και πίστεψαν σε εμένα, τον άντρα μου που από την αρχή πίστεψε ότι μπορούμε να τα καταφέρουν χωρις επισκληρίδειο χωρις καμία απολύτως παρέμβαση! Και φυσικά την μαία μου και την γιατρό μου που χωρίς εκείνες δεν ξέρω πως θα ήταν αυτή η εμπειρία στην ζωή μου! Αυτό που κάνουν είναι μοναδικό και σπάνιο!