20 Δεκ Ιστορίες τοκετού: Mαργαρίτα – Αλέξανδρος – Νοέμβριος 2014
Τετάρτη 05 Νοεμβρίου 2014
Ώρα 08:10 πμ. 41 εβδομάδων και 2 ημερών. Νιώθω τον πρώτο «γλυκό» κύμα που μου θύμισε κάτι από την προηγούμενη μου γέννα. Χαμογελώ και προσεύχομαι στα επόμενα λεπτά, να έρθει ακόμη ένα. Πράγματι, συνεχίστηκαν!!! Είχα μια συγκρατημένη αισιοδοξία, καθώς σκεφτόμουν ότι μπορεί να ήταν προπαρασκευαστικό στάδιο και να σταματούσαν. Στις 12:00 το μεσημέρι, είχα 1,5 εκατοστό διαστολή. Τόσο είχα και τις προηγούμενες δυο βδομάδες. Μέχρι τις 20:00 το βράδυ όλα κυλούσαν ομαλά. Τα κύματα συνεχιζόταν ανά δέκα λεπτά και στο σπίτι η ατμόσφαιρα ήταν σαν να μην περιμέναμε γέννα. Κοιμηθήκαμε, βγήκαμε βόλτα, έκανα δουλειές και ένιωθα να απογοητεύομαι, καθώς δε φαινόταν ότι θα είχε κάποια αλλαγή στην εξέλιξη… ήταν και η μέρα γενεθλίων του άνδρα μου και σκεφτόμαστε πόσο όμορφο δώρο θα ήταν να γεννιόταν το μωρό μας εκείνη τη μέρα και πόσο υπέροχο να γιόρταζαν τα επόμενα χρόνια μαζί… Στις 20:30 ούτως ή άλλως περιμέναμε τη μαία μου… Στο ενδιάμεσο, όμως, ένιωσα κάτι περίεργο, σαν να κατέβηκε το μωρό πιο χαμηλά. Της τηλεφωνώ αμέσως και ψιλογελώντας της λέω: « Έλα γρήγορα!!! Γεννάω!!!»… Το «ψιλογελώντας» την μπέρδεψε… Όταν έφτασε, στις 20:30, δε μπορούσα ούτε καν να τη χαιρετήσω. Είχα μπει ήδη στη μπανιέρα και έριχνα ζεστό νερό παντού. Με ανακούφιζε τόσο πολύ.
Τα κύματα ερχόταν κάθε δίλεπτο πλέον και η διαστολή μου είχε φτάσει στα 5 εκατοστά. Ξαναμπήκα στη μπανιέρα. Η μαία μου, μου έκανε μασάζ στη μέση και εγώ έριχνα ζεστό νερό στην κοιλιά μου. Μέσα μου υπήρχε ο φόβος μιας αργής εξέλιξης, καθώς η πρώτη μου γέννα είχε διαρκέσει πάρα πολλές ώρες. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω στο σπίτι. Δε μπορούσα να με φανταστώ να ντύνομαι και να πηγαίνω στην κλινική.
Μια ζεσταινόμουν και μια κρύωνα. Άρχισα να μη μιλάω καθόλου. Ο Αλέξανδρος μου έριχνε ζεστό νερό όσο ήμουν ξαπλωμένη μέσα στη μπανιέρα. Στριφογυρνούσα για να βρω μια στάση που να με βολεύει. Η διαστολή μου είχε προχωρήσει… Είχε φτάσει, πλέον, τα 9 εκατοστά. Κι είχε περάσει μόνο μια ώρα από τότε που ήμουν στα 5 εκατοστά!
Η μαία μου, μου πρότεινε να ξαναμπώ στο νερό και μόλις αισθανόμουν πίεση προς τα κάτω να βγω. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα έντονη πίεση προς τα κάτω. Βγήκα από το νερό και πήγα στην κρεβατοκάμαρά μας. Γονάτισα στο πάτωμα και έριξα το σώμα μου πάνω στο κρεβάτι χωρίς να πω μια λέξη. Έβαλα τα υποσέντονα στο στόμα μου και άρχισα να σπρώχνω. Όσο έσπρωχνα τόσο μεγαλύτερη ανακούφιση αισθανόμουν. Σκέφτηκα ότι θα τη βγάλω γρήγορα τη μπεμπούλα μας… Κι έτσι κι έγινε. Στην επόμενη εξώθηση βγήκε το κεφάλι και στη μεθεπόμενη το σώμα. Ο καθρέφτης που είχα στο πλάι μου, με βοήθησε να βλέπω όλον τον ερχομό της. Ήρθε με μια περιτύλιξη στο πόδι και δυο στο λαιμό. Ρώτησα άπειρες φορές αν είναι καλά και άλλες τόσες φώναζα ότι δεν το πίστευα ότι τα είχα καταφέρει.
Την πήρα αμέσως αγκαλιά και ξαπλώσαμε. Ήμαστε 10 λεπτά αγκαλιά περιμένοντας να σταματήσει ο ομφάλιος λώρος να πάλλεται και να γίνει ομαλά η μετάβασή της στην εξωμήτρια ζωή.
Ήμουν στα χαμένα, νόμιζα ότι ζούσα ένα όνειρο. Αφού βγήκε και ο πλακούντας, σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο για να πλυθώ. Ντύθηκα έπειτα και πήγα στον καναπέ του σπιτιού μου. Πήρα αγκαλιά τη μπεμπούλα μας και τότε ηρέμησα. Αυτό ήταν. Όλα είχαν τελειώσει. «Μπράβο μας. Τα καταφέραμε», της είπα.