31 Ιαν Ιστορίες τοκετού: Eυαγγελία – Λάζαρος – Σεπτέμβριος 2017
Παρασκευή, 08/09/2017
Ο πρώτος μου τοκετός, φυσιολογικός. Περάσαμε πολλές πολλες ώρες σπίτι μας, εγώ κι ο άντρας μου πηγαίναμε στο νοσοκομείο και η διαστολή δεν προχωρούσε. Ζητουσα να πάω σπίτι, ήθελα την ηρεμία μου. Ωσπου σπασανε τα νερά και καταλήξαμε στο νοσοκομείο με διαστολή πέντε. Παρολες τις μετεπειτα παρεμβάσεις, ο πρώτος μου τοκετός ήταν απίστευτη εμπειρία για μένα. Βαθιά ικανοποίηση για το πώς τα κατάφερα κι εγώ και το μωρό μου.
Φυσικά μετά από έναν τέτοιο όμορφο κατά τ’αλλα τοκετο, ήταν αυτονόητο για μένα πως ο δεύτερος θα ήταν σπίτι. Δε σήκωνα κουβέντα αν και ο άντρας μου φυσικά και φοβόταν. Δεν ήξερα τίποτα παρά μόνο πως το μωρό μου θα ερχόταν κατευθείαν σπίτι του. Περίμενα και τον υπέρηχο β επιπέδου για να ψάξω την ομάδα που θα είχα δίπλα μου. Χαχα… όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια… κεραυνός στο κεφάλι μου! “Το μωράκι σου θα έχει μια μικρή σχιστια χείλους”. Τι στο καλό είναι αυτό; Τι μου λέτε τώρα; Φυσικά το τελευταίο που σκεφτόμουν ήταν το να γεννήσω σπίτι. Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν μέσα στην αγωνία. Εψαχνα, ρωτούσα, συζητούσα, έπαιρνα δεύτερες και τρίτες γνώμες. Όταν, επιτέλους, έβγαλα μιαν άκρη με το πώς θα το αντιμετωπίσουμε, μου γεννήθηκε η επιθυμία να συνδεθώ πραγματικά με το μωράκι που ήταν ακόμη μέσα μου. Η λύση; Οι προγεννητικες συναντήσεις φυσικά! Μετά από κάθε συνάντηση έφευγα με ένα βάρος λιγότερο στην καρδιά μου… ήρεμη και συγχρόνως δυνατή.
Έναν μήνα πριν την ΠΗΤ, μου λέει ο άντρας μου: “Αφού θέλουμε να περάσουμε τον περισσότερο χρόνο του τοκετου σπιτι, γιατί να μην τον ολοκληρώσουμε και σπίτι; που να τρέχουμε τελευταία στιγμή;” Αυτό ήταν… ηρέμησα, χαλάρωσα, ένιωσα γεμάτη! Η τελική μας απόφαση πάρθηκε μετά την επίσκεψη στην κλινική… όχι δε θέλω να γεννήσω εδώ… θέλω στο σπίτι μου, με τον άντρα μου, το μεγάλο μου γιο και τις μαίες μου, τα κορίτσια μου! Από κει κι έπειτα ήμουν ευτυχισμένη, ήρεμη, γεμάτη ενέργεια, έλαμπα και περίμενα την ώρα! Τις τελευταίες μέρες είχα απίστευτη ενέργεια! Κάθε πρωί ξυπνούσα χαρουμενη και χόρευα μαζί με το γιο μου.
Το τελευταίο βράδυ, μετά από ένα πάρτυ γενεθλίων, χαλαρώνω στο κρεβάτι και μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος, 12.50 ακριβώς αισθάνομαι κάτι περίεργο χαμηλά και αμέσως ένα “κλακ” και ζεστό υγρό ανάμεσα στα πόδια μου! Κοιτάζω το γιο μου που κοιμάται και του ψιθυρίζω “Έρχεται ο αδερφός σου!”. Κοιτάζω τον άντρα μου που κοιμόταν, “Ξύπνα, σπασανε τα νερά, έρχεται το μωράκι μας!”. Σηκωνόμαστε και παίρνουμε αμέσως τηλέφωνο την Ειρήνη (η Λίνα έχει μικρό παιδί, μην την ξεσηκωνουμε από τώρα). Μου λέει να κάνω ένα ντουζακι, να χαλαρώσω κι έρχεται σε λίγο. Όταν ήρθε μου μετράει τη διαστολή κι είχα 1-2 χωρίς όμως κανένα πόνο. Η κοιλια μου εχει ξεπρηστεί λιγο, προς μεγάλη ανακούφιση μου. Κοιμόμαστε όλοι, να πάρουμε δυνάμεις. Προς τα ξημερώματα έχω κάτι ψιλοπονακια τα οποία όμως εξαφανίζονται με το φως της μέρας. Η Ειρήνη φεύγει κι είμαστε σε συνεχή επικοινωνία. Σηκωνομαι, κάνω κάτι στο γιο μου να φάει, κατεβαίνουμε στην αυλή, περπατάω αλλά τίποτα. Κάτι πολύ ελαφρά και ακανόνιστα πονάκια. Η κοιλιά μου ξαναπρηστηκε σαν να μη μου έχουν σπάσει τα νερά ποτέ!
Γύρω στις 14.00 ανεβαίνω σπίτι… ζητούσα απομόνωση και σκοταδι… και ναι 14.35 ο πρώτος δυνατός πόνος. Για μια ώρα έχω συσπάσεις ανά 10 λεπτά. Η Ειρήνη μου λέει να γεμίσω μπανιέρα και να μπω. Πράγματι, χαλάρωσα και αισθανόμουν αλλιώς τους πόνους. Έρχεται και μου μετράει τη διαστολή…αισίως 3-4. Ερχεται κι η Λίνα… αυτό ηταν, τώρα αφήνω το σώμα μου να με πάει εκεί που ξέρει. Χάνομαι, μπαίνω σε ένα δικό μου κόσμο… κάθε πόνος καλοδεχούμενος, με ανοίγει, με φέρνει πιο κοντά στο μωρό μου. Δεν ξαναμπαινω στο νερο, καθώς μου έχει ρίξει την ήδη πεσμένη πίεση μου. Δεν έχω συναίσθηση τι γίνεται γύρω μου… λίγα πράγματα θυμάμαι… το γιο μου να θέλει νερό ζητώντας συγγνώμη για την ενόχληση, το χαλαρωτικό άγγιγμα στη μέση των κοριτσιών, το χέρι του άντρα μου που το εσφιγγα με δύναμη σε κάθε πόνο, τους γονείς μου να μπαίνουν σπίτι και να με φιλάνε στο μέτωπο… είμαι στη δική μου διάσταση… Κάποια στιγμή ή Λίνα με μετραει… διαστολή 8. Αυτο ηταν, η τελική ευθεία… προσπαθώ να βρω στάσεις που να με βολεύουν στην εξώθηση. Δεν ξέρω πόσες φορές έσπρωξα… Τελικά κατέληξα πάνω στον καναπέ, με τα πόδια στους ώμους των κοριτσιών και από πίσω να μου κρατάει τα χέρια ο άντρας μου.
Το αισθανομουν, ερχόταν αλλά δεν ήθελα να το νιώσω με τα χέρια μου… δεν υπήρχε γυρισμος, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου… αυτό ήταν, το ένιωθα πως ήταν το τελικό σπρώξιμο… βγήκε αμέσως ολοκληρος! 19.50.. αυτό το λυτρωτικό κλάμα που όμως μου φάνηκε πολύ λίγο! Τον κράτησα αμέσως στην αγκαλιά μου, νομίζω φωνάζοντας από χαρά κι ευτυχία! Φωνάζω το γιο μου να έρθει να δει τον αδερφό του. Ολοι μαζί, μια οικογένεια που δε χώρισε.. Ο πλακούντας βγήκε μετά από 20 λεπτά. Το μωρό μου θηλασε την πρώτη ώρα και δεν έφυγε στιγμή από την αγκαλιά μου. Ποση ευτυχία μπορεί να χαρίσει το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο… πόσο ευχαριστώ τις μαίες μου, τα κορίτσια μου για αυτό που έζησα. Το σώμα μου εκπλήρωσε την αποστολή του! Οι μαίες μου εκεί, συμπαραστατες και διακριτικοι συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι που χάραξε το δικό μου σώμα και το μωρό μου… το μωρό μου… μου δίδαξε τόσα πολλά, πριν καν γεννηθεί…
Με αγάπη!!!!
Ευαγγελία – Λάζαρος