02 Δεκ Ιστορίες τοκετού: Mαρία και Χρήστος – Νοέμβριος 2017
Πέμπτη, 09 Noεμβρίου 2017, Θεσσαλονίκη
Μία από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής μου, καθώς στον κόσμο ήρθε ο δεύτερος γιος μου. Γύρω στις 6:30 το πρωί με ξύπνησε μία σύσπαση.
Της είπα « Καλημέρα, καλώς ήρθες… Μήπως σήμερα είναι Η ΜΕΡΑ;;;; »
Σηκώθηκα…Οι συσπάσεις σταθερά ανά 10/λεπτο, μα ήπιες… Εγώ αγκαλιά με τον πρώτο μου γιο, τον Ηλία μου. Φάγαμε πρωινό, πλυθήκαμε, τον πήρα πολλές αγκαλιές όπως κάθε μέρα και ετοιμαστήκαμε για την γυναικολόγο.
Είχα ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα στις 11:00. Οι συσπάσεις εκεί… Ανά 10/λεπτο…Πήρα τηλέφωνο την Ειρήνη μου να την ενημερώσω.
11:00 ήμουν στη γιατρό.
12:00 είχα φύγει…
Οι συσπάσεις εκεί… Ανά 10λεπτο… Μπήκα στο αυτοκίνητο… Στο επόμενο μισάωρο που κράτησε η διαδρομή για το σπίτι… Οι συσπάσεις σταθερά 3/λεπτες και δυνατές… Έτσι ξαφνικά ένιωσα ότι έρχεται, ότι πλησιάζει…
12:30 έφτασα σπίτι μου, έφτασε και η Ειρήνη, μετά από λίγο και η Λίνα.
Σταθερά με 3/λεπτες συσπάσεις αγκαλιά με τον Ηλία μου για να τον ηρεμώ, καθότι είχε μια αναστάτωση, πρώτα καθιστή στο κρεβάτι, μετά στο ντουζ να τρέχει πάνω μου, στην κοιλιά μου και την μέση μου, ζεστό νερό (λυτρωτικό), πάντα μαζί με τον Ηλία…
Σύσπαση… Ανάσες… Επαφή με το σώμα και το μωρό μου… Ενδιάμεσα τίποτα, χαλάρωση, φιλιά με τον Ηλία, γέλια και πάλι σύσπαση…
13:00 ήρθε ο άντρας μου από τη δουλειά, το στήριγμά μου σε όλα, πήρε τον Ηλία μας να πάνε μια βόλτα και τον άφησε στη μαμά μου.
13:15 ξανά γύρισε… Εγώ ακόμη στο ντουζ …
13:30 μπήκα στην πισίνα… Ζεστό νερό… Στην στάση που με βόλευε… Στο σπίτι τα παντζούρια κατεβασμένα… Σκοτάδι, ηρεμία, κεριά στο σαλόνι και στην κουζίνα, παίζοντας χαμηλά η μουσική που με χαλάρωνε, αιθέρια έλαια, γαλλικός καφές στην καφετιέρα και όλα αυτά χωρίς να καταλάβω πότε έγιναν… Και οι συσπάσεις έχουν γίνει 2/λεπτες… Και πολύ γρήγορα ανά λεπτό… Το νιώθω… Έρχεται…
Ο πόνος; Διαχειρίσημος, δικός μου, δεν είναι ξένος, τον αγαπώ, με φέρνει πιο κοντά στο παιδί μου… Δεν είναι πόνος… Είναι κύμα, κύμα που με παίρνει και με πάει όλο και πιο κοντά στο μωρό μου…
Το νιώθω, προσπαθεί και αυτό από μέσα… Προσπαθούμε ΜΑΖΙ…. ΜΑΖΙ… Ανάμεσα στις συσπάσεις; Χάσιμο, ζάλη, μαστούρα θα έλεγα, καμία επαφή με τον γύρω κόσμο… Δεν είναι κανείς εδώ, μόνο εγώ και το παιδί μου… Το σώμα μου ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει…
Και πάνω στη σύσπαση, εκεί που θέλω να σφίξω ένα χέρι, τα χέρια σας είναι εδώ… Ειρήνη στο δεξί, Λίνα στο αριστερό… Και ο άντρας μου παντού, τον νιώθω και παίρνω δύναμη και κουράγιο, προσπαθεί κι αυτός μαζί μας.
«Έρχεται…» φωνάζω κάθε φορά που νιώθω τη σύσπαση…
Παίρνω δύναμη και κουράγιο… Την αντιμετωπίζω με πίστη στον Θεό, στη φύση, στο σώμα μου και το μωρό μου… Και μετά ξανά χάσιμο και ηρεμία… Και κάπου εκεί… Ναι το νιώθω…
Το μωρό μου σπρώχνει… Έχει φτάσει λίγο πριν την έξοδο… Πρέπει να τον βοηθήσω…
«Κορίτσια έρχεται θέλω να σπρώξω»
«Κάνε ό,τι νιώθεις,, κάνε ό,τι σου λέει το σώμα σου», οι συμβουλές των αγγέλων μου…
Και ξεκινάω… Προσπαθώ… Το παιδί μου έρχεται…Το κεφάλι του με πιέζει.. Δυνατά και σταθερά… Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Δεν έχει πίσω, έχει μόνο μπροστά… Δεν έχει μέσα, έχει μόνο έξω…
Γέρνω προς τα πίσω για να δω το κεφαλάκι του, καθώς έχει ήδη βγει το μισό και παίρνω δύναμη… Πιάνω το κεφαλάκι του και τα δίνω όλα… Η επιθυμία μου να τον αγκαλιάσω τεράστια… Ναι, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ… Είμαι η μαμά σου και είμαι εδώ για σένα…
Σπρώχνω και τσουπ… Βγαίνει όλο το κεφάλι…Η στιγμή;;; Δεν υπάρχουν λόγια… Δεν υπάρχουν λέξεις… Σπρώχνω και πάλι… Είμαι δυνατή, έχω απόλυτη επαφή με το σώμα και το παιδί μου κάθε δευτερόλεπτο που περνά, δεν χάνω τη σύνδεση, είμαστε ΜΑΖΙ…
Και τσουπ… Έτσι απλά και εύκολα βγαίνει με τη μία και το σωματάκι… Ναι, είσαι στην αγκαλιά μου… Κλαίω… «Ναι τα καταφέραμε, τα καταφέραμε, σ’ αγαπάω, είμαι η μαμά σου, καλώς ήρθες» Τι! μεγαλείο… Τι! θαύμα…
14:00 ακριβώς γεννήθηκες…
Έτσι εύκολα και όμορφα… Χωρίς παρεμβάσεις… Εγώ, εσύ, ο μπαμπάς σου που είναι πάντα εκεί στήριγμα σε όλα, οι δυο σιωπηλοί μας άγγελοι… Ειρήνη και Λίνα… Και ο Άγιος Νεκτάριος… 09/11 η μέρα της γιορτής του… ήταν εκεί μαζί μας το ξέρω…
Η συνέχεια;;;
2:15 νιώθω την ανάγκη να σπρώξω και πάλι…Βγαίνει ο πλακούντας…
2:25 ξεκινάει να θηλάζεις… Σταματάει να πάλλεται ο λώρος και ο μπαμπάς σου τον κόβει… Βλέπω τον πλακούντα… Αυτόν που σε έθρεφε τόσους μήνες…Είμαστε σπίτι μας… Ήρεμα και όμορφα, όλοι μαζί… Κι αφού θήλασες , έφαγα κι εγώ τα ρεβίθια που είχα μαγειρέψει το πρωί… Το απόγευμα κι ο Ηλίας μου ξανά στο σπίτι.. Δεν αποχωριστήκαμε…
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!
Ειρήνη – Λίνα
Σας ευχαριστούμε και οι τέσσερις για όλα!!!
Μαμά Μαρία, Μπαμπάς Χρήστος, Ηλίας, Γιώργος