09 Νοέ Ιστορίες τοκετού: Κωνσταντίνα – Ανέστης – Ιούλιος 2018
Δευτέρα 2/7/2018
Σε τρείς μέρες κλείνω τις σαράντα εβδομάδες και με δεδομένο ότι είναι το δεύτερο παιδάκι μας και το πρώτο γεννήθηκε στις 38 εβδομάδες… με έχει πιάσει μια ανυπομονησία Ιούλη μήνα! Πόσο να με αγαπήσει πια ο καιρός και να αγνοεί τις προσευχές εκατομμυρίων Ελλήνων για μια καλή μέρα για μπάνιο;
20:00 έχουμε κάνει ότι περνάει απο το χέρι μας για την επίσπευση της γέννας και ξαφνικά αρχίζω να αισθάνομαι άβολα.. οπως και στη γέννα του Ορφέα. Δε θέλω να κάτσω και ξεκινάν τα κύματα! Απαλά άρυθμα και σιγά σιγά παίρνουν μορφή ειδοποιώ τις μαίες μου να περάσουν μια βόλτα να με δούν.. το κόνσεπτ είναι αν όλα πάνε ήρεμα και αντέχουμε και εγω και ο Ανέστης να μείνουμε σπίτι. Εγώ ονειρεύομαι μια γέννα στο σπίτι μέσα στο νερό. Ο Ανέστης.. όχι! Αγκαλιά λοιπόν περνάμε την πρώτη φάση εγώ είμαι πολύ ήρεμη και ακολουθώ ότι έμαθα στο Hypnobirthing.
10:30 Πλακώνει κόσμος στο σπίτι, η αδελφή μου, οι μαίες, μια φίλη μου, ο μικρός μας (3,5χρονών), κάπου το χάνω οπότε στις 11:30 βάζω τον Ορφέα για ύπνο και ξαναοργανώνω τα κύματα πιο δυνατά τώρα και εγώ σιωπηλή. Όταν μου είπε η Λίνα οτι γεννάμε ενθουσιάστηκα! Αλλά το κορίτσι μας είχε άλλα σχέδια.. με διαστολή 5,5 εκατοστά στις 1:00 το βράδυ σταματάνε τα πάντα! Τίποτα καμία εξέλιξη!
Τριτη 3/7/2018
Πρωί τίποτα. Μεσημέρι τίποτα. Απόγευμα τίποτα!
20:30 Ξυπνάω τον Ανέστη εμφανώς εκνευρισμένη: «Πάμε να περπατήσουμε».
20:35 Πάω τουαλέτα και καθώς πάω να κάτσω ακούω ενα ‘κλακ’! Κύμα πανικού Νo1. Μιλάω με τις μαίες, “σπάσαν τα νερά”. Κουνήθηκε. Και το πρώτο κύμα δυνατό. Ξεκάθαρα διαφορετικό. Άρχισε πάλι η διαδικασία αλλά από εκεί που την είχαμε αφήσει με τη διαστόλη στο 5,5! Κυμα πανικού Νo2. Έχω φρικάρει νομίζω θα γεννήσουμε μόνοι μας στο μπάνιο! Ο Ανέστης με καθησυχάζει: «Γίνεται αυτό που ήθελες, έρχεται το μωράκι μας, όλα είναι καλά». Σε δέκα λεπτά έρχεται η Ειρήνη – πτώση πανικού στο 50% σε ακόμα δέκα λεπτά έρχεται και η Λίνα – πτώση πανικού στο μηδέν, αλλά τα κύματα δυναμώνουν πολύ γρήγορα διαστολή 6,5!
Πρώτο μισάωρο όρθια στο μπάνιο να μιλάω στο μωρό μου: «Δεν είμαστε μόνες, όλα καλά, θα σε ακολουθήσω» ακούω τη Λίνα στο βάθος παρόλο που στέκεται ακριβώς δίπλα μου. Είμαι αλλού ταυτόχρονα είμαι ακριβώς εκεί.. στη στιγμή.
Επόμενο μισάωρο γονατισμένη στο κρεβάτι, θέλω συνεχώς τον Ανέστη δίπλα μου. Θέλω να γεννήσω στην πισήνα, δεν είναι σίγουρο ότι προλαβαίνουμε. Η Λίνα ακούγεται σαν σε όνειρο: «Είσαι μια θεά που γεννά!».
Επόμενο 25λεπτο στην πισίνα. Ζεστό νερό.. με το που μπήκα άνοιξε το είναι μου! Εκεί ήθελα να είμαι. Μόνο εκεί… και… αρχίζουν οι εξωθήσεις πολλές, επώδυνες. Ο Ανέστης εκεί βράχος! Δίπλα μου να με στηρίζει. Είχα σκάσει! «Βγές να πάρει βγές!» 14φορές έσπρωξα! Κάθε φορά ένα υπόκωφο μουγκριτό. Είχα σκοπό, δεν ήταν ο πόνος το πρόβλημα μου.
Στο τέλος νοιώθω να διαλύομαι και βγαίνει το κεφάλι! Καπάκι το σώμα της. Γυρνάω και την έχω στην αγκαλιά μου!
Το σαγόνι μου έχει πέσει, η γλώσσα μου έχει μουδιάσει, τα μάτια μου έχουν γουρλώσει, η φωνή μου έχει σβήσει, ο πόνος ειναι ανύπαρκτος(!), το μόνο που υπάρχει είναι ένα πλάσμα στα χέρια μου! Καθαρό, ροδαλό, πανέμορφο!
Μια ώρα και πενήντα λεπτά!
Αμέσως μετά και αφού με περιποιήθηκαν τα κορίτσια μου, και γέννησα και τον πλακούντα (εκπληκτική μαλακτική αίσθηση), έκανα το μπανάκι μου, σαμπουάν(!) στέγνωμα μαλλιών(!!) καθαρές πιτζαμούλες(!!!) ξάπλα στην κουνιστή μου πολυθρίνα(!!!!) να θηλάσω το πλάσμα μου.
Ήρθε και το διαμαντάκι μου να δει την αδελφή του, εκεί, στο σπίτι μας, στο σαλόνι μας (που παρεπιπτόντως δεν έδειχνε καθόλου ότι μισή ώρα πριν γεννήθηκε μια ζωή εκεί! Ήταν όλα στη θέση τους και πεντακάθαρα!).
Κοιμηθήκαμε στα κρεβάτια μας και έτσι απλά όπως ξημέρωσε η επόμενη μέρα, ξημέρωσε και η επόμενη μέρα για την οικογένεια μας!
…την τετραμελή πλέον!!
Χωρίς εσάς Λίνα και Ειρήνη είναι σίγουρο πως δε θα τα κατάφερνα.
Είμαι ευγνώμων που υπάρχετε στη ζωή μου.
Κάνατε ένα όνειρο μου πραγματικότητα.