23 Φεβ Ιστορίες τοκετού: Κέλλυ – Σταύρος – Ιανουάριος 2018
Γέννα, μία συγκλονιστική στιγμή στη ζωή κάθε γυναίκας, μία εμπειρία που χαράσσεται στην ψυχή και το σώμα σου. Είναι καταπληκτικό να το βιώνεις όπως ονειρεύεσαι. Κι εγώ το βίωσα!
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη δεν ενημέρωσα τον εαυτό μου, κατά τη διάρκεια του τοκετού μού έκαναν επισκληρίδιο και ακολουθούσα τις οδηγίες του γιατρού, όταν μου έλεγαν να σπρώξω έσπρωχνα. Δεν είχα τον έλεγχο, βασιζόμουν σε ό,τι μου έλεγαν να κάνω κι εκ των υστέρων με ενόχλησε πολύ. Το νεογέννητο μωρό μου, το πήραν σχεδόν αμέσως από την αγκαλιά μου και μου το έφεραν μετά από δύο ώρες, χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος υγείας. Όταν έμεινα ξανά έγκυος διάβασα το βιβλίο «Η γέννα στο δρόμο της φύσης» του Michel Odent, είδα βίντεο στο γιουτούμπ με τοκετούς στο σπίτι και διάβασα όμορφες ιστορίες γέννας στο ίνσταγκραμ. Άλλαξα γυναικολόγο θεωρώντας ότι εκείνος θα σεβαστεί τα θέλω μου, όμως αποδείχτηκε της ίδιας νοοτροπίας με τον προηγούμενο. Ήξερα πως θέλω να το ζήσω, ήθελα να τα καταφέρω μόνη μου, να έχω εγώ τον έλεγχο, να εμπιστευτώ το σώμα μου, να με σεβαστούν, δε θα ήταν ο φόβος ο καθοριστικός παράγοντας για τις αποφάσεις μου. Χρειαζόμουν καθοδήγηση, κάποιον να μου μιλήσει και να με συμβουλέψει. Έτσι κλείσαμε το πρώτο μας ραντεβού με την Πασχαλίνα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τον τοκετό στο σπίτι. Αντιλήφθηκε αμέσως την ψυχολογία μου και μου είπε όλα αυτά που χρειαζόμουν να ακούσω, μας βομβάρδισε με ένα τόνο συμβουλές και πληροφορίες. Όλα ξεκαθάρισαν, δε χρειαζόταν να βρω κλινική, δε χρειαζόταν να αποχωριστώ το σπίτι μου και την τρίχρονη κόρη μου, θα γεννούσα στη φωλιά μου. Όταν γνωρίσαμε και την Ειρήνη φύγαμε από τον χώρο τους με τόση θετική ενέργεια κι ενθουσιασμό, οι μαίες μου και ο άντρας μου θα ήταν δίπλα μου, ήταν η ομάδα μου. Φυσικά υπήρχε και το πλάνο Β, σε περίπτωση που οι μαίες μου το αποφάσιζαν, θα πηγαίναμε στην κλινική αν χρειαζόταν.
Και ήρθε εκείνη η μέρα, 10 Ιανουαρίου. Νιώθω λίγες συσπάσεις από το μεσημέρι αλλά δεν είναι η πρώτη φορά, θα είναι Braxton Hicks σκέφτομαι. Τελευταία στιγμή αναβάλλω και τη βόλτα μας στο κέντρο, θέλω μόνο να τακτοποιήσουμε το σπίτι και να ξεκουραστώ. Φτάνει 12 παρά το βράδυ, η μικρή κοιμάται στο κρεβάτι της, εμείς χαζεύουμε τηλεόραση και τότε το νιώθω, ένα πονάκι συνοδευόμενο με ένα πλοκ. Πηγαίνω στο μπάνιο για να σιγουρευτώ ότι σπάνε τα νερά, ο Σταύρος είναι λίγο ανήσυχος, αγκαλιαζόμαστε και ηρεμούμε! Παίρνω αμέσως τηλέφωνο τη Λίνα, την ενημερώνω ότι τα νερά σπάνε σιγά σιγά, μας καθησυχάζει και ξεκινάει να έρθει. Γεννάμε! Οι συσπάσεις μου δυναμώνουν, αποφασίζω να κάνω ένα ντους, χαλαρώνω κι αισθάνομαι μεγάλη χαρά, όλο χαμογελάω! Στο μεταξύ η Πασχαλίνα έχει φτάσει σπίτι, μου φάνηκε ότι ήρθε σε δευτερόλεπτα. Έχω βγει από την μπανιέρα και περπατάω πάνω κάτω, αυτό με βοηθάει πολύ. Μόλις έρχεται η σύσπαση αγκαλιάζω τον Σταύρο, σχεδόν χορεύουμε ακούγοντας τα ψιθυριστά εμψυχωτικά λόγια της Λίνας. Και όταν περνάει ξεκουράζομαι στον καναπέ και κάνουμε αστειάκια. Ξανά έρχεται η σύσπαση λίγο πιο δυνατή, ξανά αγκαλιά και οι τρεις. Η Λίνα μου κάνει μασάζ στη μέση και με βοηθάει πολύ. Αυτή η τρομερή αντίθεση που βιώνει το σώμα μου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν περιγράφεται, μετά το κάθε κύμα νιώθω τόσο χαλαρωμένη και ανακουφισμένη, που όταν ξαναέρχεται δε με πειράζει τόσο! Φτάνει στο σπίτι μας και η Ειρήνη. Κάποια στιγμή κουράζομαι όρθια και ξαπλώνω στον καναπέ, τότε αρχίζω να νιώθω μια πίεση, πρέπει να σπρώξω! Τα φώτα μας είναι χαμηλωμένα, οι μαίες μου δίπλα μου με φροντίζουν με κάθε τρόπο μεταδίδοντάς μου σιγουριά και ασφάλεια, ο Σταύρος με έχει αγκαλιά και μου ψιθυρίζει λόγια γλυκά και αξέχαστα, το μωρό μου κοιμάται στο κρεβάτι του, κι εγώ γεννάω την αδερφή της στο σαλόνι μας! Βρίσκομαι σε άλλη διάσταση, όταν μου μιλάνε τους ακούω από το βάθος, είμαι εκεί αλλά λειτουργώ ενστικτωδώς, δε σκέφτομαι τίποτα, χαλαρώνω, καμία ένταση, καμία βιασύνη, άλλο ένα σπρώξιμο και φτάνει…! Την παίρνω αγκαλιά, είναι γεμάτη με εμβρυϊκό σμήγμα και υπέροχη! Η ώρα είναι 3 παρά τέταρτο τη νύχτα. Μου φαίνονται όλα απίστευτα, την κρατάω αγκαλιά και προσπαθώ να επεξεργαστώ τι συνέβη μόλις, σα να το βίωσε όλο κάποιος άλλος κι εγώ ήμουν απλός θεατής. Μόλις γέννησα στη ζεστή γωνιά του καναπέ μας!!! Η γλυκιά μου Ειρήνη μας βγάζει φωτογραφίες για να απαθανατίσει την στιγμή. Σε λίγο θα ξαπλώσω με το νεογέννητό μου στο κρεβάτι μας, το πρωί θα γνωρίσει την αδερφή της, τόσο απλά γίναμε τέσσερις! Είναι πραγματικά πολύ παράξενο πόσο ξεκούραστη και ήρεμη αισθάνομαι την επόμενη μέρα, γεμάτη με ενέργεια, δύναμη και αγάπη. Και μαγεμένη, μ’ εμένα, το σώμα μου, το μωρό μου, τον Σταύρο μου, τις μαίες μου…
Ειρήνη και Λίνα, αισθανόμαστε απέραντη ευγνωμοσύνη που ζήσαμε αυτήν την καταπληκτική εμπειρία με εσάς στο πλάι μας! Μας συνοδεύσατε δίνοντάς μας τον χώρο να λειτουργήσουμε σαν ζευγάρι και με βοηθήσατε να ανακαλύψω πόσο δυνατή είμαι. Η στήριξή σας ήταν για μας τόσο πολύτιμη και ουσιαστική! Είστε ξεχωριστές… Θα σας έχουμε για πάντα στην καρδιά μας!