Ιστορίες τοκετού: Εύη – Βασίλης – Ιούλιος 2018

23 Σεπ Ιστορίες τοκετού: Εύη – Βασίλης – Ιούλιος 2018

29 Ιουλίου 2018

40+6 εβδομάδες

Εγώ αποφασισμένη να γεννήσω εκείνη τη μέρα αφού στις 29/10 παντρευτήκαμε και ένα χρόνο μετά, στις 29/10 «πιάσαμε» και το παιδί. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.. Ήμουν πεπεισμένη από τον 7ο μήνα και κανείς δε με πίστευε!
Ραντεβού στη γιατρό το πρωί στις 10, «δε γεννάμε σήμερα, να περπατήσεις όλη την παραλία Θες/νίκης και ίσως σε 1-2 μέρες έρθει». Είχαμε σκοπό να κατέβουμε παραλία μετά το ραντεβού και το κάναμε.
Η μικρή μας όμως είχε άλλα σχέδια, ήθελε να κάνει το χατίρι στη μαμά.

Μέσα σε 1-2 ώρες και ενώ περπατάμε σταματάμε για καφέ να ξεκουραστώ γιατί κάτι συμβαίνει. Δε μου περνάει από το μυαλό πως είναι συσπάσεις, πονάει πολύ το έντερο και πρέπει επειγόντως να πάω τουαλέτα. Πάω 2 φορές χωρίς αποτέλεσμα. Πόνοι έρχονται και φεύγουν, πάμε σπίτι να κάνω ντους και να ξαπλώσω να ηρεμήσω. Στο ντους νιώθω πολύ καλύτερα, με τίποτα όμως δε μπορώ να ξαπλώσω. Αλλάζω συνεχώς στάσεις, πουθενά δε βολεύομαι.Ο Βασίλης μου, μιλάει με την Ειρήνη αλλά της τα λέει περίεργα και αποφασίζει να έρθει σπίτι αυτή για να δει τί γίνεται.Κανείς δεν πιστεύει πως γεννάμε πέρα από τον Βασίλη μου, ούτε καν εγώ, που ακόμη θεωρώ πως δε γεννάμε, απλά είναι πιο δυνατές συσπάσεις επειδή κοντεύουμε και επειδή 2 μέρες τώρα έχω κάνει ο,τι έχω ακούσει πως βοηθάει, ναι , ακόμη και σφουγγάρισμα στα τέσσερα.

Εγώ στα χαμένα μου να περνάω τις συσπάσεις με ανάσες και αλλαγή στάσεων. Καμία δε με βολεύει, δε μπορώ να μιλήσω πια,νιώθω πως πονάω συνέχεια και τα διαστήματα είναι μικρά. Φθάνει η Ειρήνη και εγώ έχω 3 διαστολή. Ηρεμώ μόλις τη βλέπω και το ξαναπαίρνουμε από την αρχή με τις ανάσες γιατί κάπου το χάνω. Γρήγορα νιώθω πως αντέχω τον πόνο πιο εύκολα. Αποφασίζουμε να φύγουμε για την κλινική γιατί νιώθω καλύτερα με το ζεστό νερό, οπότε να μπω στο νερό όσο πιο γρήγορα γίνεται. Φθάνουμε κατά τις 3 και μέχρι να μου κάνουν τις εξετάσεις η διαστολή μου είναι στο 5-6, μπαίνω στο νερό και πάει στο 7. Από τη μια έχω την Ειρήνη, από την άλλη την Ελένη, να με στηρίζουν, να με βοηθάνε να σηκωθώ, να μου μιλάνε και να μου δίνουν κουράγιο, να μου κάνουν μασάζ. Υπήρξαν 2 φορές όπου ένιωσα πως δε θα αντέξω άλλο αλλά έγιναν όλα τόσο γρήγορα και τόσο όμορφα που είναι σαν να μην υπήρξαν δύσκολες στιγμές. Ο Βασίλης μου λίγο πιο πέρα σε όλη τη διάρκεια γιατί πίστευε πως θα με αποσυντονίζει και πως θα μου προκαλεί νευρικότητα, δεν ήξερε πως μόνο ένα βλέμμα του μου έδινε δύναμη, δεν το πίστευα ούτε εγώ. Ήρθε μια φορά να με κρατήσει και πήρα όση δύναμη χρειαζόμουν για να συνεχίσω.

Τα νερά δεν έχουν σπάσει ακόμη, παρακολουθούμε το μωρό με τον καρδιοτοκογράφο αρκετά συχνά και όλα πάνε μια χαρά. Η Ειρήνη μου μιλάει με την ηρεμία της και νιώθω ότι θα τα καταφέρουμε, με συμβουλεύουν να σπρώξω και μετα από κάποιες φορές νιώθω το κεφαλάκι της, πιάνω τα μαλλιά της και αυτό μου δίνει κι άλλη δύναμη. Έχω κρατήσει αποθέματα για τους ώμους της όμως γιατί έχω ακούσει πως είναι το πιο δύσκολο σημείο. Σε εμάς αυτό δεν ισχύει. Μόλις βγαίνει το κεφαλάκι της μετά από 3-4 προσπάθειες σπρώχνω άλλη μια και τέλος!! Έτσι, στις 17:20 γεννήθηκε το κοριτσάκι μας μετά από έναν ήρεμο, γρήγορο και εύκολο τοκετό στο νερό που τόσο καιρό ονειρευόμασταν και τελικά ήταν πιο όμορφα από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Τίποτα όμως δε θα είχε συμβεί αν δεν είχα δίπλα μου την Ειρήνη μου και την Ελένη μου, δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι αλλά τόσο ήρεμοι, τόσο σίγουροι πως όλα θα πάνε καλά, σου μεταδίδουν τη θετική τους ενέργεια, σου λένε τα σωστά λόγια τη σωστή στιγμή. Νιώθω πολύ τυχερή που τις γνώρισα και ήταν εκεί στη γέννηση της μικρής μας!!

Είχαμε ήδη καταθέσει το πλάνο τοκετού οπότε όλα έγιναν όπως τα ζητήσαμε, το μωρό έμεινε στην αγκαλιά μου μέχρι να βγω από την πισίνα και θήλασε αμέσως μόλις βγήκαμε και πήγαμε στο κρεβάτι και άλλα πολλά και διόλου ασήμαντα.

Τα συναισθήματα απερίγραπτα, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα στην τέλεια εκδοχή του!
Τα καταφέραμε.. Μετά από μια τόσο όμορφη εγκυμοσύνη δε θα γινόταν να μην έχουμε έναν όμορφο τοκετό!
Θυμάμαι τον Βασίλη μου να με ρωτάει, πηγαίνοντας προς το δωμάτιο, πότε θα κάνουμε δεύτερο παιδάκι κι εγώ του λέω ποτέ!!! Αλλά 2 ώρες μετά αν με ξανα ρωτούσε θα του έλεγα πως μπορώ ανετα να το ξανακάνω την επόμενη μέρα!!
Το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα ήταν η ώρα στο καφέ και το σπίτι μέχρι να έρθει η Ειρήνη και να μου πει πως όντως γεννάμε, μετά δεν ήταν τίποτα. Όλα ξεχάστηκαν άμεσα με την έκρηξη ωκυτοκίνης που έγινε μέσα μου εκείνες τις μέρες, όλα φαντάζουν τόσο μακρινά, αν και μόνο 2 μήνες μετά. Το πιο σημαντικό είναι πως δεν έχω να θυμάμαι τίποτα άσχημο από τη μέρα εκείνη! Ήταν μια μέρα χαράς όπως θα έπρεπε να είναι για όλες μας!! Αυτό πρέπει να συμβαίνει σε όλες μας, δεν πρέπει να επισκιάζεται η ευτυχία μας από καμία άσχημη ιατρική παρέμβαση, από κανένα γιατρό που ήθελε να τελειώνει, από καμία κλινική που κάνει ό,τι θέλει.
Πρεπει να ψαχνόμαστε, να μαθαίνουμε τα δικαιώματα μας, να είμαστε σίγουρες για τα πράγματα που θέλουμε και ζητάμε.
Εγώ για όλα αυτά είχα τις καλύτερες κοντά μου! Είμαι τυχερή που τις γνώρισα!

Ειρήνη και Ελένη σας ευχαριστούμε για όλα και πάλι!

Βασίλης, Εύη & Κατερίνα