11 Μαρ Ιστορίες τοκετού: Άννα – Κώστας – Ιανουάριος 2018
Πέμπτη, 18/01/2018
Όταν γνώρισα την Ειρήνη σε ένα σεμινάριο, θυμάμαι που σκέφτηκα κατευθείαν πως είναι ο άνθρωπος που θα ήθελα δίπλα μου μια τέτοια στιγμή. Ο τρόπος που μιλούσε για τη γέννα με βοήθησε να μου φύγουν όλοι οι φόβοι που είχα μέχρι τότε και ένιωσα εμπιστοσύνη προς το σώμα μου. Πράγματι, 4 χρόνια περίπου αργότερα η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα.
Οι πρώτες συσπάσεις ξεκίνησαν την Τρίτη το βράδυ, μια μέρα μετά από αρκετό περπάτημα με τον άντρα μου και με πιάσαν λιγάκι απροετοίμαστη αφού μόλις είχα μπει στην 38η εβδομάδα. Σαν πρώτο μωράκι ήμουν πεπεισμένη οτι θα καθυστερήσει λιγάκι ή και πολύ. Οι συσπάσεις ήταν αρκετά ελαφριές και ακάνονιστες και συνεχίστηκαν κάπως έτσι και ολόκληρη την επόμενη ημέρα. Πήγα κανονικά στο μάθημα γιόγκα που είχα το απόγευμα και μετά για καφέ και θυμάμαι πως όσο περνούσε η μέρα σκεφτόμουν οτι δε μπορεί να είναι απλές Braxton hicks και να διαρκούν τόσο πολύ.
Όντως αργά το βράδυ αρχίσαν να δυναμώνουν και να έρχονται κάθε ένα τέταρτο περίπου. Λίγο αργότερα είδα και τη βλέννη και τότε αποφασίσαμε οτι μάλλον έπρεπε να τηλεφωνήσουμε στην Ειρήνη. Ανταποκρίθηκε αμέσως και είπε οτι σίγουρα έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας αλλά όπως και να έχει θα ξεκινούσε να έρθει. Η ιδέα οτι θα έιναι εδώ, δίπλα μου, μου δημιούργησε απίστευτη ασφάλεια.
Όταν ήρθε και με είδε, είχα 3 εκατοστά διαστολή. Γεννάμε σήμερα, μου είπε. Μου φαινόταν απίστευτο… Μας είπε να προσπαθήσουμε να κοιμηθούμε γιατί είχαμε μεγάλη μέρα μπροστά μας και συμφωνήσαμε να ειδοποιήσουμε αργότερα τη Λίνα. Δε χρειαζόταν να αφήσει το παιδάκι της από τώρα είχαμε πολύ χρόνο…
Πράγματι ανάμεσα στις συσπάσεις καταφέρναμε να κοιμηθούμε. Μετά από αρκετή ώρα ξαναήρθε η Ειρήνη να με δει και μου έιπε πως είχα 4 εκατοστά. Θυμάμαι πως απογοητεύτηκα στιγμιαία, αλλά η επίδραση των ορμονών είχε μάλλον ήδη ξεκινήσει και οι σκέψεις μου χανόντουσαν. Δε με άφηνε το σώμα μου να φοβηθώ ή να σκεφτώ οτιδήποτε αρνητικό. Ήμουν πολύ ήρεμη.
Αφού είχε ξημερώσει ήρθε και η Λίνα. Τα κορίτσια κατέβασαν και τα παντζούρια και ερχόντουσαν συχνά στη κρεβατοκάμαρα να δουν πως είμαι και αν χρειάζομαι κάτι να φάω ή να πιω. Δε μπορούσα με τίποτα να φάω κι έτσι η Ειρήνη μου έφερε νερό με μέλι για να πάρω λίγη ενέργεια.
Μου πρότειναν να σηκωθώ να περπατήσω και να δοκιμάσω να κάτσω στη μπάλα, δέχτηκα με την ελπίδα οτι θα επισπεύσουμε το τοκετό. Σταδιακά οι συσπάσεις έγιναν αρκετά έντονες. Ένιωσα την ανάγκη να απομονοθώ λιγάκι και πήγα στο μπάνιο. Μπήκα για ντουζ. Το νερό βοηθούσε πραγματικά. Μετά από λίγο ήρθε η Λίνα να βεβαιωθεί οτι είμαι εντάξει και με ρώτησε αν με βοηθάει το ζεστό νερό. Της απάντησα καταφατικά και εκέινη μου είπε πως θα γεμίσουν την πισίνα.
Όταν ήταν έτοιμη μπήκα μέσα… Το ζεστό νερό με ηρεμούσε. Το σώμα μου όμως δεν ήταν έτοιμο να σπρώξει ακόμα κι έτσι ξαναβγήκα λίγο να περπατήσω. Θέλησα να καθίσω στη τουαλέτα, ένιωθα πως η βαρύτητα με βοηθούσε. Μαζί μου ήταν κι ο άντρας μου, του κράτησα σφιχτά τα χέρια και δε τον άφησα να φύγει. Ένιωθα πως κάτι γινόταν. Το σώμα μου έσπρωξε από μόνο του και σπάσαν τα νερά. Λίγες ώρες ακόμα έμεναν για να πάρουμε το κοριτσάκι μας αγκαλιά.
Όσο πιο πολύ πλησιάζαμε στην ώρα της γέννας τόσο πιο λίγα πράγματα θυμάμαι.
Όταν φτάσαμε στη τελική ευθεία ξαναμπήκα στη πισίνα. Προσπαθούσα νααλλάζω θέσεις μέχρι που να βρω αυτήν που με βοηθούσε περισότερο. Από πίσω μου καθόταν ο άντρας μου που δε μου άφησε στιγμή τα χέρια. Τελικά κατέληξα σε ημικαθιστή θέση με τα πόδια μου να τα υποστηρίζουν τα κορίτσια. Και η Ειρήνη και η Λίνα με εμψυχώναν καθ’όλη τη διάρκεια, θυμίζοντας μου πως είμαι δυνατή, πως τα πάω μια χαρά και πως έρχεται το μωράκι μας.
Οι συσπάσεις με βοηθούσαν πολύ να σπρώξω. Το μωράκι μας είχε πλέον αρχίσει να φαίνεται κι εγώ είχα αρχίσει να κουράζομαι αρκετά. Χρειάστηκε λίγο έξτρα βοήθεια από την Ειρήνη για να βγει τελείως το κεφαλάκι και μετά θυμάμαι να μου λέει να βάλω όλη μου τη δύναμη για να γυρίσουν οι ώμοι. Μέχρι να προλάβω να το κάνω, η μικρούλα μας είχε γλυστρίσει και ήταν ήδη στο στήθος μου. Δεν έκλαιγε. Ήταν ήρεμη και με κοιτούσε. Τα είχαμε καταφέρει!
Τα κορίτσια μας σκέπασαν με μια πετσέτα και μείναμε εκεί αγκαλιά, μέχρι που άρχισε να κρυώνει το νερό. Βγήκαμε μαζί και ξαπλώσα στο καναπέ για να θηλάσω.
Λίγο αργότερα αφού κόψαμε το λώρο, σηκώθηκα να πάω για ένα μπάνιο, μήπως και η όρθια στάση βοηθούσε το πλακούντα που ακόμα δεν είχε βγει. Η Λίνα ήρθε μαζί μου να με βοηθήσει. Όντως μέσα σε λίγα λεπτά βγήκε και ο πλακούντας. Έκανα μπάνιο, η Λίνα έμεινε κοντά μου και με βοήθησε να ντυθώ. Γύρισα στο σαλόνι και βρήκα τη μικρή μας ντυμένη στην αγκαλιά του άντρα μου. Η Ειρήνη την είχε ήδη ζυγίσει και μετρήσει. Ο τοκετός μας είχε τελειώσει, ένιωθα πολύ ολοκληρωμένη. Η μικρή μας ήταν εκεί που έπρεπε να είναι, σπίτι μας και μέσα στις αγκαλιές μας.
Είμαι πολύ χαρούμενη για την απόφαση αυτή που πήρα. Είχα δίπλα μου τους καταλληλότερους ανθρώπους.
Ειρήνη και Λίνα σας ευχαριστώ πολύ για όλα.