13 Δεκ Ιστορίες τοκετού: Mαρίνα και Θωμάς – Οκτώβριος 2017
Κυριακή 08 Οκτωβρίου 2017.
41 εβδομάδων +4 ημερών. Στο κινητό μου λαμβάνω συνέχεια κλήσεις και μηνύματα. «Ακόμηηηη;» ρωτάνε όλοι. Δε θέλω να απαντήσω σε κανέναν. Τι απαντάς σε μια τέτοια ερώτηση;
Στέλνω μήνυμα στη λατρεμένη μου γιατρό. Το βράδυ είχα λίγες συσπάσεις ασυντόνιστες αλλά πιο αισθητές από ό,τι συνήθως. Μετά τίποτα…Θέλει να με δει για καρδιοτοκογράφημα στις 15:00.
Είμαι πολύ αγχωμένη. Είναι εντάξει το μωρό; Κάνω καλά που περιμένω; Και άλλους τέτοιους προβληματισμούς που προκαλεί η καθυστέρηση του τοκετού. Και βέβαια δε λείπουν και οι ‘καλοπροαίρετοι’ από το περιβάλλον, που πάντα κινδυνολογούν, σε βάρος της ψυχολογίας της εγκύου.
Τελειώνω με το μαγείρεμα και λέω στα αγόρια μου (σύζυγο & υιό) ότι θα βγω να περπατήσω. Ετοιμάζομαι και βάζω στα ακουστικά τη μουσική που με χαλαρώνει. Την ίδια μουσική που ακούγαμε στο «Γεννώ με εμπιστοσύνη» με την Ειρήνη και τη Λίνα, τις αγαπημένες μας Midwives. Ξεκινάω, χωρίς να πηγαινω κάπου συγκεκριμένα. Θέλω απλά να αδειάσω το μυαλό μου και να χαλαρώσω.
Μετά από δύο ώρες περίπου, επιστρέφω στο σπίτι. ΟΚ, δε γεννάμε ούτε και σήμερα. Το αποδέχομαι. Και τώρα τι; Σε λίγο κλείνουμε και τις 42 εβδομαδες. Θα μιλήσω με την Ελένη, τη γιατρό μου, σήμερα που θα με δει, για τις κινήσεις μας από εδώ και έπειτα.
Καθόμαστε με τα αγόρια μου για φαγητό. Αμέσως μετά ετοιμαζόμαστε για την Ελένη. Όλοι μαζί. Όπως πάντα.
Μας περιμένει ήδη στο ιατρείο. «Θέλω να είσαι ήρεμη» μου λέει. «Ό,τι σε ανησυχεί θέλω να μου το λες». Ενώ με ετοιμάζει για το καρδιοτοκογράφημα, της εκφράζω όλους τους φόβους μου. Επιπλέον, το vbac ήταν ευσεβής πόθος από την αρχή αυτής της εγκυμοσύνης. Τώρα πια φαντάζει πολύ μακρινό…
Η Ελένη με ακούει με κατανόηση. «Όλα θα πάνε καλά» μου λέει. Αυτό μου έλεγε από την αρχή. Επειδή το πίστευε, όχι απλά για να το πει. Ακόμη κι όταν είχαμε αιμορραγία στην αρχή της εγκυμοσύνης για δύο εβδομάδες. Ακόμη κι όταν στην 38η εβδομάδα, το μωρό γύρισε ισχιακό. «Όλα θα πάνε καλά». Και έτσι γινόταν κάθε φορά. Αισθάνομαι ήδη πιο ήρεμη.
Έχοντας μια προηγούμενη ‘δύσκολη’ εγκυμοσύνη και μια προγραμματισμένη καισαρική στο ιστορικό μου πριν από 4,5 χρόνια (που με έχει αφήσει με πολλά ερωτηματικά και στάθηκε αφορμή να αλλάξω γιατρό σε αυτή την εγκυμοσύνη), το μόνο που ευχόμουν ήταν το δεύτερο μου παιδί να έρθει στον κόσμο τουλάχιστον όταν το ίδιο θα ήταν έτοιμο. Ήλπιζα να ξεκινήσει ο τοκετός χωρίς παρέμβαση. Το vbac δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήταν απλά μια ευχή. Αν οι συγκυρίες το επέτρεπαν θα το επιδιώκαμε.
«Κάνεις συσπάσεις» μου λέει ενθουσιασμένη. Πρώτη φορά σήμερα στις 41 εβδομάδες και 4 ημέρες, καταγράφονται στο καρδιοτοκογράφημα. Ο τράχηλος ακόμη κλειστός. «Πάμε καλά. Μένει να συντονιστούν οι συσπάσεις και να προχωρήσουμε. Θέλω να πας στο σπίτι, να κάνεις ενα μπάνιο και να χαλαρώσεις. Θα μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο». «Να την αφήσετε μόνη της να ηρεμήσει» λέει στα αγόρια μου.
Αποφασίζω ότι θέλω να πάω για περπάτημα στην παραλία. Η Ελένη εκπλήσσεται κάπως αλλά το δέχεται.
Η ώρα είναι 16:00. Τα αγόρια μου πηγαίνουν σε μια παιδική χαρά. Εγώ και πάλι ακουστικά, με τη γνωστή χαλαρωτική μουσική και ξεκινάω περπάτημα. Πριν λίγο, έστειλα μήνυμα στην Ειρήνη, την αγαπημένη μου μαία, με τα νέα μας. Δε χρειαζόταν. Έχει ήδη μιλήσει με την Ελένη και ξέρει τα πάντα.
Γύρω στις 18:00 θεωρώ ότι είναι πια ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι. Έχω κάποια πονάκια, ανεκτά, αλλα θεωρώ οτι οφείλονται στο γεγονός ότι το παράκανα με το περπάτημα σήμερα.
Φτάνουμε στο σπίτι. Τα αγόρια με αφήνουν μόνη μου κατά τις εντολές της γιατρού μας. Μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο και μέχρι να βγω, ο πόνος έχει γίνει πολύ έντονος και συνεχής. Δε μπορώ να ανακουφιστώ σε καμία θέση. Δοκιμάζω καθιστή, ξαπλωμένη, πάνω στη μπάλα εγκυμοσύνης. Τίποτα…Ο πόνος με έχει καταβάλει.
Καταφέρνω μετα βίας να τηλεφωνήσω στον άντρα μου. «Ανεβείτε» ψελλίζω.
Σε ενα λεπτό είναι μαζί μου.
Δεν έχω δύναμη να μείνω όρθια. Ξαπλώνω αν και πονάω υπερβολικά. Τηλεφωνώ στην Ειρήνη. Δυσκολεύομαι και να μιλήσω ακόμη. Ο πόνος είναι συνεχόμενος. Δε μπορώ να αντιληφθώ παύσεις ανάμεσα στις συσπάσεις. «Έρχομαι από εκεί να σε δώ», μου λέει η Ειρήνη χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στο μεταξύ η Ελένη στέλνει συνεχώς μηνύματα και τηλεφωνεί για να δει πώς είμαι.
Κρυώνω πολύ…Έχω στρεσαριστεί. Μέχρι να το καταλάβω, η Ειρήνη έχει ήδη φτάσει. Δεν πρέπει να πέρασαν πάνω από 10΄-15΄ λεπτά.
Μόλις τη βλέπω, η παρουσία της και μόνο με ηρεμεί. Μου μιλάει και με καθησυχάζει. Προσπαθεί να με κρατήσει ζεστή, να μην κρυώνω. Μου κάνει μασάζ για να με ανακουφίσει. Ακούμε τους παλμούς του μωρού. Σε λίγο η εικόνα των συσπάσεων έχει ξεκαθαρίσει. Ο πόνος δεν είναι πια συνεχής. Είναι κύματα που έρχονται και φεύγουν. Κατά τη διάρκεια κάθε σύσπασης, επιλέγω να στέκομαι όρθια στραμμένη προς τον τοίχο.
Η Ειρήνη μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ελέγξουμε τον τράχηλο. Διαστολή 2,5 εκατοστά. «Μαρινάκι, σήμερα γεννάμε!» μου λέει ενθουσιασμένη.
Τα αγόρια μου κάθονται διακριτικά στο σαλόνι. «Έφτασε η ώρα», τους ανακοινώνω.
Είχα υποσχεθεί στο γιο μου ότι αυτή τη φράση θα χρησιμοποιούσα. Ενημερώνουμε τους γονείς. Δε θα πάμε ακόμη στην κλινική. Έχουμε χρόνο…
Η Ειρήνη προτείνει να κάνω ένα μπάνιο. Το ζεστό νερό ανακουφίζει. Δέχομαι κάπως απρόθυμα, αλλά μετά νιώθω καλύτερα. Σε λίγο αναζητω και πάλι τη ζεστασιά του νερού. Μετά ζητώ να μείνω μόνη μου για λίγο. Ξαφνικά ο πόνος εντείνεται και έχω την αίσθηση ότι η κοιλιά μου διογκώνεται. Ακουγεται ένας ήχος σα να σπάει μπαλόνι με νερό. Η Ειρήνη ανοίγει την πόρτα. «Έσπασαν τα νερά, το άκουσα» μου λέει ήρεμη.
Όλη αυτή την ώρα, πολύ διακριτικά είναι σε επικοινωνία με τη γιατρό μας και την ενημερώνει.
Ελέγχουμε και πάλι τον τράχηλο. «Πρέπει να πάμε στην κλινική τώρα…». Δε μπαίνει σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Από τη στιγμή που έσπασαν τα νερά, ο τοκετός εξελίσσεται ταχύτατα. Είμαι ήδη σε πλήρη διαστολή. Χωρίς να με πανικοβάλλει, με βοηθάει να ετοιμαστώ και οργανώνει τα αγόρια μου. Σε λίγο ξεκινάμε. Πηγαίνω με το δικό της αυτοκίνητο. Μου θυμίζει να αναπνέω σωστά, προσπαθεί να με κρατά συγκεντρωμένη ενώ ταυτόχρονα οδηγεί με ασφάλεια.
Τα αγορια μου μας ακολουθούν με δεύτερο αυτοκίνητο.
Φτάνουμε στην κλινική. Η ώρα είναι σχεδόν 21:00. Με υποδέχεται η γιατρός μου. Δε φοβάμαι…
Αστειεύομαι μαζί της γιατί με παραλαμβάνει η ίδια αντί για κάποιο τραυματιοφορέα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Περπατάμε μαζί μέχρι την αίθουσα τοκετών. Στις συσπάσεις σταματάμε. Μου κάνει μασάζ για να με ανακουφίσει.
Φτάνουμε στην αίθουσα τοκετών. Έρχεται σε λιγάκι και η Ειρήνη. Με ετοιμάζει η ίδια. Ξαπλώνω εξαντλημένη. Μου κάνουν τους απαραίτητους ελέγχους. Δε χορηγείται επισκληρίδιος. Μου προτείνουν να σηκωθώ να περπατήσω λίγο για να βοηθήσω το μωρό να κατέβει. Αρνούμαι. Μου προτείνουν εναλλαγή θέσεων. Δέχομαι απρόθυμα.
Κάποιες μαίες της κλινικής βρίσκονται στην αίθουσα και παρακολουθούν. Με ενοχλούν οι συνομιλίες τους. Κάνω νόημα για ησυχία.
Η Ειρήνη είναι δίπλα μου και συνεχώς μου ψιθυρίζει ενθαρρυντικά. Με κρατάει συγκεντρωμένη. Μου δίνει νερό γιατί διψάω.
Ταυτόχρονα νιώθω ότι συνεργάζονται άψογα με την Ελένη, επικοινωνούν και συντονίζουν την κατάσταση αλλά πάρα πολύ διακριτικά και χωρίς να με επηρεάζουν.
Σε λίγο νιώθω την ανάγκη να εξωθήσω. Έρχονται και οι δύο τους δίπλα μου. Κρατάω τα χέρια τους και ξεκινάμε. Ο πόνος δε με καταβάλλει πια.
Τα αγόρια μου είναι στην αίθουσα αναμονής. Η Ελένη βγαίνει κάθε τόσο για να τους ενημερώνει. Η Ειρήνη πάντα δίπλα μου.
Πλησιάζει η στιγμή…Μπαίνει μέσα ο άντρας μου μαζί με την Ελένη.
Νιώθω μια γλυκιά αναταραχή και σε λίγο το ροδαλό μου ανθρωπάκι, το παιδί μου βρίσκεται κιόλας στην αγκαλιά μου. Είναι απαλός και ζεστός. Είναι όμορφος. Με κατακλύζουν τα συναισθήματα αλλά δεν κλαίω. Είμαι ευτυχισμένη. Έγιναν όλα όπως έπρεπε. Δε μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έχει έρθει στον κόσμο. Ότι όλα πήγαν καλά.
Κοιτάζω ασυναίσθητα το ρολόι της αίθουσας. Είναι 22:00 ακριβώς. Μόλις μια ώρα από τη στιγμή που φτάσαμε στην κλινική.
Ό αντρας μου ήταν παρών στη γέννηση του γιου μας, έκοψε τον ομφάλιο λώρο και ο μεγάλος μας γιος έμαθε πρώτος την άφιξη του αδερφού του από τη γιατρό μας που τον αγκάλιασε και τον φίλησε γλυκά.
Ο μικρός θήλασε αμέσως. Η Ειρήνη τον τοποθέτησε στο στήθος μου. Μείναμε εκεί και ήταν σα να σταμάτησε ο χρόνος.
Πίστευα ότι θα ήμουν εξαντλημένη αλλά είχα πολλή ενέργεια. Ένιωθα δυνατή.
Σε λίγη ώρα με μετέφεραν στο δωμάτιο. Ο μικρός μαζί μου.
Μπορούσα να σηκωθώ, να κινηθώ, να φάω από την πρώτη στιγμή.
Μπορούσα να φροντίσω το παιδί μου.
Η γέννηση του πρώτου μου γιου αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου. Άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και γέμισε την καρδιά μου. Ωστόσο, η εγκυμοσύνη και ο τοκετός εξελίχθηκαν σε ένα κλίμα φόβου και άγνοιας. Σα να με οδηγούσαν άλλοι και εγώ να ακολουθούσα άβουλα. Μετά από εκείνη την καισαρική, δεν είχα καν την ευκαιρία να κρατήσω αμέσως το παιδί μου στην αγκαλιά μου. Τον πήραν αμέσως μακριά μου για τρεις περίπου ώρες προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις καθιερωμένες εξετάσεις. Δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Το φέρω βαρέως. Όλα αυτά έγιναν αιτία να προβληματιστώ, να ενημερωθώ περισσότερο και μου έδωσαν το θάρρος προχωρώντας σε μια δευτερη εγκυμοσύνη, να επιδιώξω ένα τοκετό όπως τον επιθυμούσα. Να κάνω από την αρχή τις επιλογές μου. Ο ερχομός του δεύτερου γιού μου, ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία και με ολοκλήρωσε.
Κατάφερα να ζήσω το θαύμα της γυναικείας υπόστασης, έχοντας πίστη ότι το σώμα μου γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και έχοντας την απόλυτη υποστήριξη του άντρα μου που σεβάστηκε από την αρχή τις επιλογές μου. Δε θα τα είχαμε καταφέρει όμως χωρίς την καθοδήγηση της γιατρού και της μαίας μας. Επιλέξαμε να είμαστε μαζί τους και δεν το μετανιώσαμε.
Ελένη μου και Ειρήνη μου, Ειρήνη μου και Ελένη μου, χωρίς εσάς τίποτα δε θα ήταν το ίδιο. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα όσα κάνατε για εμάς. Ήσαστε εκεί για εμενα και το μωρό μου και όπως τελικά αποδείχτηκε, ήσαστε εκεί για όλη μας την οικογένεια.
Και οι δύο ξεχωρίζετε για την άψογη δουλειά και τον επαγγελματισμό σας. Πρώτα και πάνω από όλα όμως είστε υπέροχοι άνθρωποι. Είμαστε τυχεροί και ευγνώμονες που σας είχαμε κοντά μας. Από αυτο το ταξίδι μας δε θα άλλαζα τίποτα.
Μαρίνα Χατζή – Θεσσαλονίκη 2017